γιουπι, εκλογες!

Αυτες οι εκλογες αφαιρεσαν κατι απο την ανθρωπινοτητα μας. Και αυτο οχι με ορους ανθρωπισμου αλλα με ορους συγκριτικους. Παντα με ορους συγκριτικους οι ανθρωποι γινονται και λεγονται τετοιοι. Συγκρινομενοι με τι αλλο παρα μεταξυ τους.

Σκηνη πρωτη. Ενα μεσημερι στην φωκιονος, τρια λουμπεν υποκειμενα βρηκαν την φωνη τους, ισως να την ειχαν χασει για καποιο διαστημα μεσω της απειλης μιας μελλοντικης ισχυροποιησης της χρυσης αυγης. Απειλης τοσο προς τους “αλητες, προδοτες, πολιτικους” οσο και προς τους “ξενους”, που παιρνουν συνταξεις ενω οι “ελληνες” οχι. Οι ελληνες και οι ξενοι. Να ενας καλος τροπος να ενταχτεις στο πλαισιο του αποδεκτως ανθρωπινου. Να διεκδικησεις αξιοπρεπεις ορους διαβιωσης. Να μην εισαι ξενος. Και αυτο επιτυγχανεται με τον πολυ εξυπνο καπιταλιστικα εθνικο προσδιορισμο. Συνορα, φαντασιακες γραμμες αιματος, εδαφικοποιημενο παρελθον, κοινη γλωσσα. Προνομια και αποκλεισμοι που δεν χρειαζονται καποια κριτικη σκεψη για να στηριχτουν. Και ετσι καποιες αποκτουν μπονους ανθρωπινοτητας αφαιρωντας το απο καποιες αλλες.

Σκηνη δευτερη. Το λιμανι της πατρας καθε φορα γινεται ολο και πιο δυσειωνο. Λιγα χρονια πριν ασιατες αντρες κατεκλυζαν το παλιο λιμανι προσπαθωντας να κρατηθουν απο καποια νταλικα να βγουν απο τα ελλαδικα συνορα. Πιο προσφατα οι εγκλειστοι- αποκλεισμενοι δεχτηκαν την οργη των τρομαγμενου και αποκτηνωμενου ελληνικου οχλου. Τωρα διασπαρτοι και τρομαγμενοι ακομα προσπαθουν να επιβιωσουν και να το σκασουν προς μια πιο “ευρωπαικη” υποσχεση. Το καινουργιο λιμανι φρουρειται καλα. Οι μηχανοκινητοι μπατσοι τσεκαρουν με απειλητικα βλεμματα τους φτωχους αλλοεθνοις που σουλατσαρουν τριγυρω. Οι πιο ευποροι περνανε απο τις ευγενικες υποδειξεις για τα πλοια που θα τους πανε στις διακοπες τους.

Σκηνη τριτη. Στο πλοιο για κερκυρα ενας λαθραιος του κοσμου ολοκληρου, συγγνωμη για το λυρισμο αλλα μαλλον ειναι ο πιο ειλικρινης τροπος για να τον περιγραψω, βρηκε μια νταλικα και μπηκε απο κατω για να φτασει βενετια. Τον ανακαλυπτουν οι υπαλληλοι του πλοιου και μπροστα σε ολο το επιβατικο κοινο τον κρατανε ομηρο, ανθρωπιστικα παντα, λεγοντας του οτι αν τον δωσουν στους ταδε θα φαει ξυλο, επαναλαμβανοντας συχνα αυτη τη λεξη, μαλλον για να τονισουν τον ανθρωπισμο τους. Γυρω διαφορες κυριες, ανθρωπιστικα και αυτες λενε αφηστε τον να φυγει. Μετα γελανε, τον κοιτανε. “Αφηστε τον να φυγει”. Να παει που; Μοιαζει με ζωο, καλυτερα οχι ζωο αλλα ανθρωπινο τερας σαν αυτα που τον προηγουμενο αιωνα παρηλαυναν σε τσιρκο και πανηγυρια. Γιατι αν ηταν ζωο θα του φεροντουσαν τρυφερα αλλα αυτος ο αντρας ειναι ακομη ανθρωπος εχοντας ταυτοχρονα εκπεσει προ πολλου της αποδεκτης ανθρωπινοτητας. Σε μια εκρηξη συναισθηματισμου σκεφτηκα να παω διπλα του να τον αγκαλιασω, αντ' αυτου στεκομουν σιωπηλη και κοιτουσα τους δημιους του. Αυτους τους τυπους και τυπισσες που αντλουσαν ηδονη απο αυτο το σκηνικο. Απο τη δυναμη που τους εδινε η θεση τους να τον δειρουν η οχι, να τον αφησουν να φυγει η οχι. Να του μιλανε χωρις να νοιαζονται αν αυτος καταλαβαινει λεξη απο οτι του λενε. Μια κυρια προτεινε να τον αφησουν να παει βενετια, “να φευγουν σιγα σιγα απο δω”.

Αυτες οι εκλογες αποδεικνυουν ποσο καλα μπορει να λειτουργησει το εθνικα διαμορφωμενο καπιταλιστικο συστημα σε περιοδους κρισης. Το συνθημα τους θα μπορουσε να ειναι “καπιταλισμος η χαος” και ολοι μαζι να ενωνουν τα χερια τους για να διασωθει η σαπιλα που μας δινει τη δυνατοτητα να γινομαστε δυνατες στις πλατες αλλων. Ακομα κι αν δεν αντεχουμε τη μιζερια μας δεν πειραζει να ειναι καλα η υπαρκτη μιζερια των αλλων που μπορει να ειναι χειροτερη απο τη δικια μας, γιατι εμεις ειμαστε “ελληνες”, εθνικα προνομιουχα υποκειμενα μεσα στα εθνικα μας συνορα, εδαφικα και ιδεολογικα. Δεν πειραζει που δεν υπαρχουν δουλειες, μισθοι, κοινωνικη προνοια, δεν ειναι αυτη η δουλεια του κρατικου μηχανισμου αλλωστε, δουλεια του ειναι να σταθεροποιει την υπαρξη του ρηγματωνοντας τις ανισοτητες μεχρι και αυτες να βολευτουν στις θεσεις τους και να ελπιζουν στις γροθιες και τα μαχαιρια του καθε δολοφονου κασιδιαρη να δειξουν τη πυγμη που δεν εχει ο καθε τελευταιος μικροαστος. Πυγμη που δεν εχει για να αντιμετωπισει την ιδια την ευθυνη της υπαρκτης μιζεριας του.

Ρατσιστες/τριες, σεξιστες/τριες, ομοφοβικοι, τρομαγμενες μικροαστες ενωνονται κατω απο τη μετριοτητα ενος καποιου σαμαρα και των ηθικα δικαιωμενων τραμπουκων μιας καποιας χρυσης αυγης. Γιατι πως αλλιως αφου αυτο που φοβουνται τοσο πολυ να χασουν οι προλεταριοι ειναι οι αλυσιδες τους...