ανασφαλειες

ωρες ωρες
με πιανει ενας απαραμιλλος φοβος
οτι μπορει να ειμαι στρειτ...
να καπως ετσι.

γυναικες στα οπλα ή προσοχη στις απομιμησεις

Την προηγουμενη βδομαδα ηθελα πολυ να δω μια ταινια
για να περασω το βραδυ μου. Μια ευκολη ταινια,μεισντριμ,
σα να λεμε, που να μη μου βασανισει πολυ το μυαλο. Φευ!

Ψαχνοντας σοτ γκουγκλ επεσα πανω στην Colombiana.

Ταινια φετινη, 2011, με γρηγορους ρυθμους και προταγωνιστρια

τη Zoe Saldana, μια κολομβιανη που εκδικειται για το θανατο των 

γονιων της απο την κολομβιανη μαφια.

Η αληθεια ειναι πως ενθουσιαστηκα και για αυτο κατεβασα και 

αλλη μια ταινια του ιδιου σκηνοθετη, Luc Besson, τις Bandidas,

αναλογης δρασης και αισθητικης. 

Ποιο ειναι λοιπον το κοινο των δυο ταινιων, κοινο 

που με εκανε να τις διαλεξω για να περασω ευχαριστα το

χρονο μου; Για αρχη ο ιπρωταγωνιστριες ειναι γυναικες και 

μαλιστα γυναικες με μεγαλα γκανια, εξαιρετικες επιδοσεις

στο ξυλικι, στις παρανομιες και στις γρηγορες επικυνδινες 

αποφασεις.  Φεμινιστικη αναλαμπη ή αλλη μια χολιγουντιανη μοδα που 

πιανει απο ταραντινο μεχρι την θυληκη εκδοχη των 300,

βλ suckerpunch... 

Εγω θα λεγα οτι το θεμα ειναι λεπτο και 

χρηζει αναλυσης. Γιατι απο τη μια, η Μαρια και η Σαρα,

ως bandidas, μου την κλεψαν την καρδια, με τα μαχαιρια, τα

πιστολια, τα δυνατα αλογα, τις ευστροφες ατακες και τον ορκο

συντροφικοτητας τους, ενω απο την αλλη με προβληματισε η εμμονη

στην απαραμιλλη θυληκοτητα τους, στην ετεροφυλοφιλια τους

και στη διαρκη παρουσια ενος αντρα ως προστατη (παπας), δασκαλο,

και τελος ως ισοροπιστη και παρτενερ στο διαγωνισμο για το 

ποια φιλαει καλυτερα. 

Εξαιρετικα υποπτη ειναι και η παρουσια

του επιστημονα ντεντεκτιβ απο τη νεα υορκη που με την 

εμφανιση του στο επαναστατημενο μεξικο βαζει τα πραγματα σε 

(νομιμη) ταξη και φερνει τη δικαιοσυνη. Το μεξικο εδω, οπως και η 

κολομβια, φερουν συμβολολισμους πρωτογονης ελευθεριας

αλλα και απειθαρχιας που φερνει θανατους και αδικια. Η λογικη ερχεται 

μεσω του ξανθου ντεντεκτιβ. Λογικη και δικαιοσυνη των οποιων ο ερχομος

υποκινειται απο την παρανομη δραση των δυο γυναικων.  

Παρουσα παντα και η οικογενεια, μεσω της μορφης ενος ισχυρου πατερα,

οσο και της θρησκειας, παπαδες, εκκλησιες κλπ και της 

αστυνομιας των ΗΠΑ, που παρουσιαζεται μεσω δικαιων και 

γενναιων ανδρων. Και μια υποβοσκουσα ταξικη συμφιλιωση

 καθως η μια bandida ειναι κορη τοπικου αρχοντα- μεγαλοιδιοκτητη

γης που την πουλαει στον κακο- και η αλλη κορη φτωχου αγροτη,

που δεν ξερει τιποτα αλλο απο chikens and horses.

Οχι τοσο συντηριτισμος αλλα δημοκρατικος

φιλελευθερισμος που δημιουργει ταυτοτητες μεσα στα πλαισια ενος

κανονιστικα παραδεδεγμενου πλαισιου. Και φαντασιακου επισης.

Γιατι θα μπορουσαμε να δουμε πισω απο αυτην την υποσχεση ατομικης

ελευθεριας την γοητεια του αδιανοητου. Του μη πραγματικα πραγματοποιησιμου.

Γιατι ποσες πραγματικα τυπισσες ξερουμε που να ειναι τοσο αψεγαδιαστα

επικυνδινες, ανικητες, κοινωνικα αποδεκτες;

Αλλα μιλαω για αμερικανικο, χολογουντιανο κινηματογραφο.

Δεν θα μπορουσα να προσδοκω μια αλλη μεγαλη αφηγηση

απο αυτην. Εξαλλου αυτο ακριβως ηθελα να δω. Μεγαλα ονοματα,

ευπεπτες επαναστασεις και θεαματικες επινοησεις. 

Και βρισκω πολυ απολαυστικες αυτες τις συναντησεις

καθως συναντω τις προσδοκιες και τα ιδανικα για την δομηση

του εαυτου, που μοιραζομαστε εξισου εγω, εσυ, οπως μια σκεψη 

αυτου του χαχα του ζιζεκ, που μας μιλησε για την ερημο του πραγματικου,

πως η πραγματικοτητα, λεει, μοιαζει τοσο περισσοτερο για πραγματικοτητα

οσο πιο πολυ μοιαζει με την τηλεοραση. 

Παρ'ολα αυτα εγω αγαπαω, i like a lot,

να παρακολουθω θεαματικες απομιμησεις

του πρωτοτυπου που ποτε δεν υλοποιηθηκε,

δυναμικων περσονων, που δεν βασανιζονται 

απο υπαρξιακα, πρωτα πυροβολανε και μετα

ρωτανε, ξεπερνανε τον πονο τους με βηματα 

μπροστα και χανονται ειτε μοναχικα, ειτε 

ανανεωνοντας την συντροφικοτητα τους, 

στο μεγαλα πληθη λατινοαμερικανικων

μεγαλουπολεων και αχανων ερημων.

Υποκυπτοντας αφοβα στον ωραιοποιητικο 

μηχανισμων αυτων των εικονων, εχοντας πληρη επιγνωση 

ή τουλαχιστον προσπαθωντας αδιαλλειπτα, 

να μην καταπινω αμασητα. 

αναλαμπη μετα το γουακαμολε

η κρυφη γοητεια της στενης σχεσης με ενα ζωο
ειναι αυτες οι στιγμες που αναδυεται το ζωικο,
το μη λογικα και ανθρωπινα κατηγοριοποιησιμο,
το μη λεκτικα προσδιορισιμο που
εμπεριεχει τις πιο απιθανες πιθανοτητες..

με τη νεα σαιζον ΄η επειδη μ'αρεσουν οι προγραμματισμενες εκδηλωσεις.

φθινοπωρο

και τωρα και για παντα.
ξερω ξερω αδημονω
κι αν ειναι να παρω θαρρος
απο τους φοβους μου
καλα θα εκανα να εκρυβα λογια
για τις μερες που σιγοκοντευουν.

και δεν ειναι το νερο που θα μας σωσει
αλλα η φωτια.
φωτια να καψει τους εξω και να
ζεστανει το μεσα.
το μεσα μας και το παντου.

κρατα με γερα
ολισθηρο εδαφος.