αυτο το ποστ δεν εχει τελος

φτου κι απ'την αρχη, μα δεν υπαρχει 

δευτερη, τριτη,τεταρτη αρχη μονο πρωτη, 

(αν πραγματικα υπηρξε κι αυτη εντελει).

κι οσο μετακινουμε τοσο χρειαζομαι τους ανθρωπους μου

να μου θυμιζουν τα ορια της υπαρξης μου

τις σταθερες που με κανουν αυτο που 

ημουν

ειμαι

θα ειμαι.

σαν

ενα τραγουδι

μια αντιδραση

μια μυρωδια

ενα συναισθημα.

δεν ξερω απο τι φευγω και σε τι ξαναγυρναω

καποιες φορες ζαλιζομαι αλλα δεν πεφτω.

απο μικρη δεν επεφτα, δεν λυγιζα, δεν πονουσα

και αυτη η αισθηση της πληρους και οδυνηρης 

καταρευσης σηματοδοτει ενα τοπο νοσταλγικο

για τον οποιο δεν εχω αναμνηση.

μονο ο ερωτας με οδηγησε για λιγο κοντα του

μα τοτε πατησα σθεναρα πανω σε σωματα αλλα

για να σηκωθω και τα καταφερα.

σαν να επαιζα σε ταινια.

και τωρα;

τωρα που στιγμες στιγμες η κατασταλαγμενη μου θλιψη

μοιαζει σαν να μην εκανε ποτε την ολισθηρη της επισκεψη;

τωρα θελω τις λεξεις χωρις συνθετα νοηματα,

τα χαδια χωρις ατελεσφορες αγωνιες.

και ειναι το δωματιο ψηλοταβανο, ευρυχωρο, δεν μου παει καρδια
να αφησω και να βγω στους δρομους,

μα αυτο που λειπει αποψε για να πληρωθει η αποστολη της νυχτας

ειναι λιγη ηδονη και αυτη δεν ερχεται σαν τις πιτσες με ενα τηλεφωνημα.

της πρεπει να ειναι ολοκληρωτικη, συναισθηματικη και ατελεσφορη.

ειμαι σχεδον σιγουρη πως δεν θα παω ποτε για ψυχαναλυση,

αρνουμαι πεισματικα να αναιρεσω τις 

καταληγμενες

ανολοκληρωτες

(αν)αληθειες μου.

η πολη με αναστανωνει και με γαληνευει

η πολη με σκοτωνει για να μου δωσει ξανα ανασα

η πολη χωραει μεσα της τα παντα

επαναστατικες επαιτειους ως ευκαιριες για μια "γιορτη στο ποδαρι",

κοινοτητες απο εγωκεντρικα κατεστραμενα εγω που ξοφλησαν

πριν καν προλαβουν να ξοφλησουν τα χρεη τους,

φιλες που ερχονται και φιλες που χανονται,

κοινοτητες που συν-στεγαζουν τις αντιστασεις τους προσπαθωντας

να αποδειξουν στο αχρονο παρον την βιαιη ιστορικοτητα του,

ανανοηματοδοτησεις και χαντακια,

τσιγαρα στο κενο και βαμμενα νυχια με απαλωτριωμενα μανο.

η πολη με κανει να νοσταλγω τις μυρωδιες του βρεγμενου απεραντου

που αγγιζει τον ουρανο. τα φαραγγια και τις κορυφες.

τα φρεσκα, νοτερα καρυδια και τα κρυα ποταμια.

ετσι οπως το ενα περικλειει ατερμονα το αλλο 

σαν τον κυκλο της ζωης και του θανατου,

της σεληνης και της περιοδου μου.

ακατασχετα, αδιαλλειπτα και ονειρικα.

και τωρα και για παντα αυτο το τραγουδι 

θα θυμιζει μια αμυχη βαθια μεσα.