σαν να μη περασε μια μερα

οι συνδεσεις και οι αποσυνδεσεις με τρομαζουν,
με ταραζουν,με διαλυουν επειδη ετσι μας εμελλε,
καμια σχεση να μην γεμιζει τη θεση μιας αλλης.
και ειναι τοσο τρομαχτικα τα κενα που μενουν
να χασκουν,σα ξεχαβαρλωμενα παραθυρα
κρεμασμενα στο πουθενα.
και ειναι που καποιος σοφος, καποτε, ειπε πως
οτι ζουμε το δημιουργουμε μονες μας, το πιο
βασανιστικο....

η μιχαλακοπουλου ητανε ποταμι

κλειστοφοβιες

η ανια
ειναι το μεγαλυτερο οπλο της αποσυνθεσης,
η ανια και η επαναληπτικοτητα ασυνδετων νοηματικα
ασκησεων.
η πολη κυκλοφορει αναμεσα μας σαν καλοστημενο
σκηνικο, γιγαντιαιων διαστασεων.
τοσο μικροι φαινονται οι ανθρωποι και τοσο εμφανεις
ταυτοχρονα.

μια αποσταση,προμελετημενη,βιωνω
και τον κινδυνο να με ρουφηξει ενα πηγαδι.
η εξεγερση, μου λενε οι συντροφοι,
και την ιδια στιγμη ασφυκτιω στην ιδια μας την συνηπαρξη.
 
παντα οι ανθρωποι θα με τραυματιζουν
και παντα στους ανθρωπους θα αναζητω το καταφυγιο.

το βραδυ στην ομονοια δεν κυκλοφορουν γυναικες μονες.
και,ξερεις, αυτοι που μπαινουν για προστατες,συνηθως,
ειναι σαν κι αυτους απ'τους οποιους σε προστατευουν.

ποιος ξερει τι αναζηταμε απο τις σχεσεις μας,
τι θυμομαστε και τι ξεχναμε.

το ΠΑΜΕ κατω απο τα παραθυρα προχτες με εβαλε σε αναπολησεις
και με τρομαξε.

μουσικη για καληνυχτα;