Βρίσκομαι σε αυτό το νησί ένα μήνα τώρα. Τόσος πολύς είναι ο μήνας που ένα βράδυ ένιωσα τα
όρια του συμβολικού και του πραγματικού να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ματώσουν,
γραπώνοντας, τους αστραγάλους μου, την ώρα που ανέμελα και αγχωμένα, ποδηλατούσα δίπλα στο
πλατύ πεζοδρόμιο. Τον γνωστό δρόμο που σε βγάζει απ’ την πλατεία.
Έχει κατακάτσει μια έχθρα. Μια έχθρα και μια συναισθηματική επιφυλακτικότητα.
Τι σημαίνει αγαπάω στα πλαίσια μιας πυρηνικής οικογένειας; Τι αγαπάω; Ποιο κομμάτι; Ποιο
κομμάτι πετάω, δεν βλέπω, αποκλείω για να μπορώ να αγαπάω; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα
αυτής της αγάπης; Δηλαδή, σε τι εξυπηρετεί;
Στο πλαίσιο της δικής μου πυρηνικής οικογένειας οι άνθρωποι μένουν μαζί, αντιπροσωπεύοντας
διαφορετικές γενιές, με το αναπαραγωγικό ζευγάρι στο κέντρο. Αυτό το ζευγάρι μοιράζετε τα
σκήπτρα της ικανότητας. Οι νεότεροι και οι γηραιότερες είτε «προσπαθούν να» είτε «δεν μπορούν
πια να». Οι κάτοικοι των δυο αυτών θέσεων μοιράζονται μια υποτίμηση και μια καθοδήγηση. Μια
περίθαλψη και έναν έλεγχο. Μια ανευθυνότητα η οποία, την ίδια στιγμή που τις κάνει μέτοχες της
φροντίδας την ίδια στιγμή τις θέτει υπό επιτήρηση λόγω ανικανότητας ή καλύτερα ελλιπούς
ικανότητας. Αυτή είναι και η στόχευση αυτού του μοντέλου συνύπαρξης και κοινωνικής
οργάνωσης άλλωστε. Να ανατρέφει τη νέα γενιά και να γηροκομεί την προηγούμενη. Με όλα τα
κοινωνικά συμφραζόμενα που φέρουν μαζί τους αυτές οι λέξεις. Ενίοτε, βέβαια, το αναπαραγωγικό
ζευγάρι στην κορυφή του τριγώνου, θεωρώντας εαυτόν ικανό και χρήσιμο, παρεξηγεί τη θέση του
θεωρώντας την την καλύτερη δυνατή και για τους υπόλοιπους. Επικροτεί ή κατακρίνει, οριοθετεί,
επαληθεύει, επιμερίζει. Και οι υπόλοιποι τι κάνουν;
Η πυρινική οικογένεια δίνει (και) έναν τόπο ο οποίος είναι πάντα εκεί. Είναι με την πιο
κυριολεκτική έννοια της λέξης. Αναρωτιέμαι που είναι τα όρια αυτής της κυριολεξίας. Τα κομμάτια
του σχεσιακού συστήματος κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν. Οι υπόλοιποι κάνουν ότι μπορούν για να
συγκρατήσουν τις τάσεις διάλυσης του συστήματος προς χάριν αυτής της συναισθηματικής,
ακρωτηριαστικής μεν, αλλά πάντα ασφάλειας. Το κάθε φορά αναπαραγωγικό ζευγάρι δίνει
ασφάλεια με αντάλλαγμα τη δική του μελλοντική εξασφάλιση κ.ο.κ. Και είναι μεγάλη υπόθεση
αυτή η ασφάλεια. Όλες και όλοι υποκύπτουμε κάθε φορά και με παρόμοιο, κάθε φορά και με
διαφορετικό τρόπο. Κυρίως τις στιγμές που αναιρούμε λεκτικά αυτό που ήδη διαπράτουμε αθόρυβα
μα φανερά.
Το αναπαραγωγικό ζευγάρι (ή μοντέλο) αντλεί την σταθερότητα της ύπαρξης του από την γενιά
που πέρασε αλλά ζει ακόμα δίπλα και από τη γενιά που ήρθε και χρειάζεται φροντίδα. Σκεφτομαι,
αν σπαει το μοντελο της πυρινικης οικογενειας σπαει και η αναγκη υπαρξης του ζευγαριου, όχι πια
αναπαραγωγικου τεκνοποιητικα αλλα κρατοντας ολο το υπολοιπο ανα-παραγωγικο πλαισιο;
Περα απο τις σχεσεις αλληλοβοηθειας απο τι αλλο εξαρταται αυτη η συνυπαρξη;
Είδα ένα παραμύθι. Το έχω ξαναδεί, το έχω διαβάσει, μου το έχουν αφηγηθεί. Λέει για το πως τα
παιδιά πρέπει να μαθαίνουν κι άλλα πράγματα από αυτά που τους λένε οι γονείς τους. Και το δεν
ήξερα, δεν με έμαθε κανείς, είναι φτηνή δικαιολογία.
όρια του συμβολικού και του πραγματικού να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ματώσουν,
γραπώνοντας, τους αστραγάλους μου, την ώρα που ανέμελα και αγχωμένα, ποδηλατούσα δίπλα στο
πλατύ πεζοδρόμιο. Τον γνωστό δρόμο που σε βγάζει απ’ την πλατεία.
Έχει κατακάτσει μια έχθρα. Μια έχθρα και μια συναισθηματική επιφυλακτικότητα.
Τι σημαίνει αγαπάω στα πλαίσια μιας πυρηνικής οικογένειας; Τι αγαπάω; Ποιο κομμάτι; Ποιο
κομμάτι πετάω, δεν βλέπω, αποκλείω για να μπορώ να αγαπάω; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα
αυτής της αγάπης; Δηλαδή, σε τι εξυπηρετεί;
Στο πλαίσιο της δικής μου πυρηνικής οικογένειας οι άνθρωποι μένουν μαζί, αντιπροσωπεύοντας
διαφορετικές γενιές, με το αναπαραγωγικό ζευγάρι στο κέντρο. Αυτό το ζευγάρι μοιράζετε τα
σκήπτρα της ικανότητας. Οι νεότεροι και οι γηραιότερες είτε «προσπαθούν να» είτε «δεν μπορούν
πια να». Οι κάτοικοι των δυο αυτών θέσεων μοιράζονται μια υποτίμηση και μια καθοδήγηση. Μια
περίθαλψη και έναν έλεγχο. Μια ανευθυνότητα η οποία, την ίδια στιγμή που τις κάνει μέτοχες της
φροντίδας την ίδια στιγμή τις θέτει υπό επιτήρηση λόγω ανικανότητας ή καλύτερα ελλιπούς
ικανότητας. Αυτή είναι και η στόχευση αυτού του μοντέλου συνύπαρξης και κοινωνικής
οργάνωσης άλλωστε. Να ανατρέφει τη νέα γενιά και να γηροκομεί την προηγούμενη. Με όλα τα
κοινωνικά συμφραζόμενα που φέρουν μαζί τους αυτές οι λέξεις. Ενίοτε, βέβαια, το αναπαραγωγικό
ζευγάρι στην κορυφή του τριγώνου, θεωρώντας εαυτόν ικανό και χρήσιμο, παρεξηγεί τη θέση του
θεωρώντας την την καλύτερη δυνατή και για τους υπόλοιπους. Επικροτεί ή κατακρίνει, οριοθετεί,
επαληθεύει, επιμερίζει. Και οι υπόλοιποι τι κάνουν;
Η πυρινική οικογένεια δίνει (και) έναν τόπο ο οποίος είναι πάντα εκεί. Είναι με την πιο
κυριολεκτική έννοια της λέξης. Αναρωτιέμαι που είναι τα όρια αυτής της κυριολεξίας. Τα κομμάτια
του σχεσιακού συστήματος κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν. Οι υπόλοιποι κάνουν ότι μπορούν για να
συγκρατήσουν τις τάσεις διάλυσης του συστήματος προς χάριν αυτής της συναισθηματικής,
ακρωτηριαστικής μεν, αλλά πάντα ασφάλειας. Το κάθε φορά αναπαραγωγικό ζευγάρι δίνει
ασφάλεια με αντάλλαγμα τη δική του μελλοντική εξασφάλιση κ.ο.κ. Και είναι μεγάλη υπόθεση
αυτή η ασφάλεια. Όλες και όλοι υποκύπτουμε κάθε φορά και με παρόμοιο, κάθε φορά και με
διαφορετικό τρόπο. Κυρίως τις στιγμές που αναιρούμε λεκτικά αυτό που ήδη διαπράτουμε αθόρυβα
μα φανερά.
Το αναπαραγωγικό ζευγάρι (ή μοντέλο) αντλεί την σταθερότητα της ύπαρξης του από την γενιά
που πέρασε αλλά ζει ακόμα δίπλα και από τη γενιά που ήρθε και χρειάζεται φροντίδα. Σκεφτομαι,
αν σπαει το μοντελο της πυρινικης οικογενειας σπαει και η αναγκη υπαρξης του ζευγαριου, όχι πια
αναπαραγωγικου τεκνοποιητικα αλλα κρατοντας ολο το υπολοιπο ανα-παραγωγικο πλαισιο;
Περα απο τις σχεσεις αλληλοβοηθειας απο τι αλλο εξαρταται αυτη η συνυπαρξη;
Είδα ένα παραμύθι. Το έχω ξαναδεί, το έχω διαβάσει, μου το έχουν αφηγηθεί. Λέει για το πως τα
παιδιά πρέπει να μαθαίνουν κι άλλα πράγματα από αυτά που τους λένε οι γονείς τους. Και το δεν
ήξερα, δεν με έμαθε κανείς, είναι φτηνή δικαιολογία.