ο θανατος μας κανει πιο πραγματικες

Θυμαμαι τη γιαγια μου να με πηγαινει στο κοτετσι, περνωντας με απο ενα σκιερο αμπελι, απο το χωματινο μονοπατι, λεγοντας μου ιστοριες απο τη ζωη της. Και οταν μου εδινε το ζεστο αυγο που με δυο τρυπουλες, μια απο την καθε πλευρα που το ρουφουσα ωμο, μου ελεγε για το γαμο της, τα παιδια της, τη ζωη της ολοκληρη. Και περα απο το αυγο δεν μου εδινε αλλη χαρα. Οι αφηγησεις, της, αφηγησεις πικρας με συμβουλευαν να προσεχω μη πεσω κι εγω σ'αυτο το πηγαδι που χωρεσε ολη της την υπαρξη.

Θυμαμαι τη γιαγια μου, παντα μικροκαμωμενη, με ομορφα γαλαζια ματια και μαυρα μαλλια, να τα χωραει ολα κατω απο ενα μαυρο μαντηλι και μια μαυρη ποδια. Θυμαμαι τη γιαγια μου στο χωριο να σερβιρει αυγολεμονο με κανελα στην κυριακατικα μαζεμενη οικογενεια, να καθεται στο πεζουλι του σπιτιου της, να βλεπει τις φιλες της. 

Θυμαμαι την γιαγια μου να χανει σιγα σιγα την επαφη με το παρον, να μη θυματε πια παρα μονο τις στιγμες τις οδυνης. Τις στιγμες της ελλειπους στοργης, το ξυλο και την φτωχεια. Θυμαμαι να μη νιωθει κανεις την αναγκη της για αγκαλιες και χαδια, για ερωτα και για ζωη. Μια ζωη μαζεμενη και αδικη. Ηταν ομως η ζωη της και οταν αρχισε να την ξεχναει με θυμαμαι να λεω πως αυτο ειναι επιτελους κατι που κανει ηθελημενα. Με τη δικη της βουληση.

Η ζωη της γιαγιας μου με εμαθε τι παει να πει πατριαρχια στην πιο υλικη της μορφη.

Η γιαγια μου πεθανε προχτες, με εναν θανατο ομορφο και απλο, χωρις να μπορεσει να διαννοηθει μια αλλη ζωη κι εγω φερω το ονομα της μαζι με τις αφηγηματοποιημενες μνημες της, την πιο πολυτιμη κληρονομια της.