«Η Αθήνα θα καθαρίσει σε
λίγες ημέρες. Σήμερα ή αύριο θα ανακοινωθεί ότι τα διαμερίσματα στα οποία
υπάρχουν μαζικά λαθρομετανάστες θα αδειάζουν και θα διώκονται ποινικά οι
ιδιοκτήτες».
«Πρέπει να ανακαταλάβουμε το
δημόσιο χώρο και να μην υποταχθούμε σε αυτούς που θέλουν τους πολίτες
υποταγμένους στο φόβο» παρατήρησε μεταξύ άλλων ο υπουργός
Προστασίας του Πολίτη.
Ο φόβος και το
αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη, η ανάγκη καθαριότητας, αναπόφευκτα συνηφασμένη
με την έννοια της καθαρότητας (του
έθνους;) παίζουν μπάλα στο ενδοκρισιακό σκηνικό, μαζί με νέα κέντρα κράτησης
ανά τον ελλαδικό χώρο και αγωνίες για το πόσο το μικρεμπόριο των μεταναστών
επιβαρύνει την εθνική οικονομία και την εθνική υγεία. Ο κύριος λόγος για τον φόβο, τον φόβο του
ξένου που διεισδύει (sic)
και αλλειώνει, κλέβει (από υλικό μέχρι πολιτισμικό πλούτο), πηγαίνει τον
προοδευτικό δυτικό πολιτισμό πίσω.
Τα επιχειρήματα που συγκροτούν αυτό το σκηνικό έρχονται από
τις απαρχές του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού που αντλεί τα θεμέλια του από
την έννοια της προόδου και του ορθολογισμού, αξίες που ο δυτικός λευκός
άνθρωπος (άνδρας;) φαίνεται να φέρει από αρχής του κόσμου (του) με την υποχρέωση να εξάγει σε
δεύτερους και τρίτους κόσμους, κόσμους –σχήματα αναγκαία για την διατήρηση της
ευρώπης και της βόρειας αμερικής στη θέση του πρώτου κόσμου. Γιατί ο δυτικός
πολίτης είναι κατα κύριο λόγο λευκός, αρτιμελής, εργατικός, καθαρός,
αναπαραγωγικός, λογικός, και το γένος των επιθέτων είναι κυριολεκτικό. Τα θεμέλια
της νεωτερικότητας χρειάστηκαν πολλές γυναίκες πρωτομαστόρων για να
σταθεροποιηθούν και αυτή η σταθεροποίηση είναι μια συνεχής διαδικασία, το γίγνεσθαι
πολιτισμένος απαιτεί τόσο κοινωνικούς όσο και βαθύτερους αποκλεισμούς της
πολυπλοκότητας της ύπαρξης. Με άλλα λόγια ένα έθνος και ένα εθνικό υποκείμενο
συγκροτούνται με διαδικασίες, αν όχι ταυτόσημες, σίγουρα παραπλήσιες και με
μηχανισμούς κοινούς. Οι μηχανισμοί συγκρότησης του υποκειμένου και οι
μηχανισμοί συγκρότησης της κοινότητας του συμπίπτουν.
"Most people
mistake their sexual preferences for a universal system that will or should
work for everyone". Gayle Rubin.
Αν τώρα αντί για σεξουαλικές προτιμήσεις πούμε τρόπους
ύπαρξης πολιτισμικά ορισμένους, μπορούμε να καταλάβουμε κάτι για το μεγάλο
σχήμα του έθνικού κράτους, τους μηχανισμούς
κίνησης και λειτουργίας του. Από τις τρεις μεγάλες πισίνες άντλησης
προσωπικών χαρακτηριστικών και θέ(α)σης σ(για)τον κόσμο, τη φυλή, το φύλο και
την τάξη, ας μείνουμε στην φυλή μιας και η άνοδος της άκρας δεξιάς αποτελεί μια
κοινή συνιστώσα πολιτικής αναστάτωσης.
Το ανόμοιο και το ανοίκειο. Ζούμε σε μια εποχή που τα
αντιπαραθετικά δίπολα αποτελούν τον βασικό τρόπο συγκρότησης της πραγματικότητας
μας. Πχ, θυληκότητα- αρρενωπότητα, καλό- κακό, φύση- πολιτισμός, ξένο- οικείο,
καθαρό- βρώμικο κλπ. Το κάθε μέρος από τα δίπολα αυτά είναι αδύνατο να σταθεί
μόνο του, χωρίς την διαδικασία της διαρκούς αντιπαράθεσης με το αντίθετο του. Η
κινητικότητα είναι απαραίτητη για την διατήρηση της αίσθησης της επιλογής, «της
ελευθερίας της γνώμης», ενώ το συγκεκριμένο πλαίσιο επιλογών είναι απαραίτητο
για τη διατήρηση του ίδιου του συστήματος.
Για τη διατήρηση των ορίων του κράτους, ενός συγκεκριμένου
κράτους, όπως τα ξέρουμε τις τελευταίες δεκαετίες, εθνικά και καπιταλιστικά,
είναι απαραίτητη η τήρηση ορισμένων κανόνων. Κανόνων ταξικών, έμφυλων και
φυλετικών. Όποια μορφή και αν έχει η κρατική διακυβέρνηση οι κανόνες τηρούνται.
Θα έλεγα ζούμε τις μέρες που τα όρια παιρνάνε κρίση, το σύστημα δεν λειτουργεί
καλά, δεν «ευημερεί», όπως θα έλεγε και κάποιος μορφωμένος θείος,αλλά το
σύστημα πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία. Εδώ έρχεται ο φόβος, ο φόβος της
απώλειας της ακεραιότητας του υποκειμένου του οποίου η μοίρα είναι άρρηκτα
συνδεδεμένη με τη μοίρα του εθνικού κράτους στο οποίο καταλογογραφήκε η
γένννηση της.
Αποτελεί παραλογισμό και έξυπνη διαφυγή του κυρίαρχου λόγου
το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και το «πρόβλημα της εγκληματικότητας» καθώς η
απώλεια και η τρωτότητα φαίνεται να απορρέουν από το ότι είμαστε σώματα
κοινωνικά συγκροτημένα, προσκολλημένα σε άλλους, απειλούμενα από την απώλεια
αυτών των προσκολλήσεων, εκτεθειμένα στους άλλους, απειλούμενα από βία
εξαιτείας αυτής της έκθεσης. Με αυτή τη
σκέψη ως υπόβαθρο τα γεγονότα μετά το θάνατο του έλληνα κατοίκου στην ηπείρου
μπορούν να προσεγγιστούν ως μια προσπάθεια, βίαιη, φοβική και δολοφονική,
εξάλειψης της αίσθησης της τρωτότητας. Μια προσπάθεια εκ νέου, απόδοσης της
έννοιας του ανθρώπινου σε μια μερίδα του πλυθυσμού, που μοιράζεται ορισμένα
χαρακτηριστικά και όχι κάποια άλλα. Ο φόβος της ευαλωτότητας, της απώλειας της
ακεραιότητας δεν μπορεί να ξεπεραστεί καθώς εσωκλείει μια αρχική απώλεια που
προέρχεται από τον διαχωρισμό μεταξύ εαυτού και άλλου. Δυο κατηγορίες
συγκροτημένες στην αντίθεση τους με τα χαρακτηριστικά της καθεμίας να
ποικίλλουν ανάλογα τα συμφραζόμενα. Το πένθος θα μπορούσε να γίνει μια διαδικασία
μεταμόρφωσης, το πλήρες αποτέλεσμα της οποίας δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει κανείς
εξαρχής. Το πένθος το ίσα μοιρασμένο για όλους τους νεκρούς μιας ανθρωπότητας που
ποτέ δεν συμπεριέλαβε τους πάντες, αντιθέτως πάνω σε αυτήν ακριβώς την
παράλειψη συγκρότησε την ύπαρξή της.
Ο νεκρός έλληνας πενθήθηκε δημόσια, θρηνήθηκε η απώλεια της
ζωής του. Οι ζωές των μεταναστών που χάθηκαν εκείνες τις μέρες και των κάθε
λογής μεταναστών που χάνονται καθημερινά, δεν δυνάνται καν να
εξατομικοποιηθούν. Και αυτό δεν είναι ανθρωπιστικό, γενικευτικό ολίσθημα της
σκέψης μου, είναι η κυρίαρχη πολιτική επιλογή για τη διατήρηση των τρόπων
λειτουργίας του οικονομικο/κοινωνικού συστήματος. Τα κέντρα κράτησης και οι
υγειονομικές βόμβες καταδεικνύουν τον εχθρό που εσωτερικοποιήθηκε, ατυχώς, και
χρειάζεται να επανενταχθει, οριοθετημένος, στα όρια του πολιτισμένου διανοητού.
Η νεκρολογία του περσινού μαίου πρέπει να θεωρηθεί ως μια πράξη οικοδόμησης του
έθνους. Μια υπενθήμηση του είδους των πράξεων που οικοδομούν ένα έθνος.
Ο νεκρός έλληνας κάτοικος αποτέλεσε το σύμβολο του κέντρου
της πρωτεύουσας, της καρδιάς του κόσμου μας ολάκερου, που βάλλεται και τον
παράνομο εγκληματία, την απειλή την προερχόμενη από τον μεγάλο Άλλο του δυτικού
Εαυτού, την ανατολή, που αιώνες τώρα φορτώνεται τα απόνερα της δύσης για την
διατήρηση της συλλογικής εσωτερικής της
καθαρότητας.
Τα μεγάλα σχήματα πάντα γοητεύουν λόγω της υπόσχεσης σταθερότητας
και ασφάλειας και η βλακεία του ανθρώπινου είδους αποτελεί συστατικό
χαρακτηριστικό της ταυτότητας του. Έτσι και
η συγκρότηση κοινοτήτων πάνω στο κριτήριο της εσωτερικής ομοιότητας αδυνατεί
πάντα να επιφέρει τη σταθερότητα που υπόσχεται και προσδοκάται. Ακριβώς γιατί η
βία και η εξάλειψη του κάθε φορά άλλου είναι βασικό κομμάτι της διαδικασίας
εξέυρεσης και επίτευξης της ίδιας της ομοιότητας/σταθερότητας.
υ.γ. η βιβλιογραφία ας ανευρεθεί σε διάφορα βιβλια, σημειώσεις, μπλογκς και συζητησεις.