να ελκεσαι και να εισαι αμελης

τι να γραψω;
ολα εδω ειναι ουρανος και οικογενειακες περιπτυξεις.
βουλιαζω και ανοιγομαι στραμμενη διαρκως προς
μια πανταχου απουσια της ουσιας.
διψαω σαν ψαρι στο βυθο και βρισκω μονο τσαι αρμενικο
και τσιγαρα που γδερνουν το λαιμο (ή το μυαλο) μου.
η ακαταμαχητη γοητεια μου με αφησε ορφανη μολις περασα την θαλασσα,
εμεινε να κρεμεται εσαε,ι ματαιωμενη, διπλα στο μικρο ποταμι
και σμηνος μελισσια την κυκλωνουν χωρις τσιμπηματα
για το καλως ηρθες.
τι να γραψω;
εδω εχει τραγουδια και κουβεντες αλλες.
δεν θελω να μιλαω αλλο. θελω να μοιριζω, να αγγιζω και να μπαινω μεσα.
να σπαραταραω πανω σου, να χανω την ανασα μου.
μα εγω γυρναω σε χωραφια κληρονομισιμα
αναζητωντας βοτανια ακατανομαστα.
η ιδιοκτησια ειναι δυστυχια,ρε
κι ετσι εχω μονο δεκα δαχτυλα να παταω πανω τους και να φτανω τα αστερια.
μ' ακουει κανεις;
αν πεθαινα τωρα πως θα ηταν το αυριο;
θα ειχες ακομα αυτια για να μην ακους τον κοσμο;
θα ειχες χερια για να μη με αγκαλιαζεις;
κι εγω που παντα εποθησα μια μερα να ταφω σε καποια θαλασσα βαθια,
στις μακρινες ινδιες
θα εχω ενα θανατο κοινο και θλιβερο πολυ
και μια κηδεια, σαν των πολλων ανθρωπων τις κηδειες.
επειδη ειναι κυριακη μεσημερι και χρονια τωρα με τυραναει αυτη η θλιψη
θα ακουω μονο αυτο το τραγουδι.
ξανα και ξανα.