λοβοτομη σε ενα νησι στην ακρη του κοσμου

αχρηστες σχεσεις και μισαλλοδοξα ονειρα καπιταλιστικης νυκτος,

κατι σαν δοχειο νυκτος οι μερες που περνανε,

ακαταληπτα και νοσηρα.

γαμος, μαγαζι,ιδιοκτησια.

θελω να σας βαλω φωτια να ανεβω στη ταρατσα και να σας

βλεπω να καιγεστε, να λιωνετε και να εξαφανιζεστε σαν χαρτοπολεμος

ζαχαρωτος. 

βαρεθηκα

θελω να φυγω.

ισως και να φυγω αφου πρωτα κατουρησω γελωντας τρελαμενα

πανω στα στοματα σας που χασκουν ατερμονα, αποκαλειπτοντας,

οχι την αβυσσο, 

μα σαπισμενες ονειρωξεις και φυλλα που ποτε δεν τα πηρε ο ανεμος.

γιατι εδω ο ανεμος δεν φυσαει μονο στεκει απορημενος

τριβοντας τα ματια πανω απο την τοση ανοησια.

κι εγω; εγω που χρονια τωρα τρεφομαι απο αυτην την ανοησια 

και νιωθω τη γλιτσα της κολημενη στις πατουσες μου σαν βλεννα πλακουντα

πως μπορω να ξεφυγω;

να ξεφυγω μπας και ζησω λιγο, οσο προλαβαινω.

θα φυγω ξυπολυτη και αλουστη

κρατηστε τα παπουτσια που μου παιρνατε δωρο στις γιορτες και 

τα γενεθλια.

κρατηστε τα.τωρα πια δεν θα χω γενεθλια.

κανεις δεν θα χει. 

μονο οι λοβοτομημενοι θα γιορταζουν τα χρονια που περνουν.

περνα περνα η μελισσα χωρις τα μελισσοπουλα.

αυτα αναπολουν ακομα εναν δεκεμβρη, μια μεγαλη απεργια,

ενα παρτυ που φαγαμε πολλα ντρογκια και οι γλωσσες μας

παρασυρθηκαν αδημονουσες και λαγνες και τοσο ντροπαλα μουδιασμενες

τις επομενες μερες σαστισαν τοσο που δεν ξαναβγηκαν απο τα στοματα μας.

στοματα πηγαδια

καρδιες ουρανοι

στηθια φλεγομενα

ματια καταρτια.

το σκυλι μου κανει εμμετο. προσπαθω να του δωσω φασκομηλο να του περασει.

τι αλλο να κανει αραγε; μηπως το αρρωστησα εγω με τη δηλητηριασμενη μου διαθεση;

a..