για την απομαγευση του κοσμου

(αυτο το λευκο που μου δινει το μπλογκ για να γραφω τις αναρτησεις μου
δεν με εμπνεει καθολου).

πως γυρνανε και ξαναγυρνανε οι απωλειες μαζεμενες καποια βραδια,
ειναι αξιοσημειωτο.
για αυτο, ή ισως λογω αυτου, ξανα και ξανα, ακουω
την μητρικη φωνη της τσανακλιδου να αποχαιρετα το βερολινο.
τι πονος κι αυτος. μετουσιωμενος σε στιχους και ιχνη πληκτρων.
σαν να σταλαζει ο καπνος απο τα τσιγαρα μεσα μου.


αερας αποψε
σαν να μυρισαν δυνατα αναμνησεις,
χωμα
νερο
αερας

οι αισθησεις που μας πρωτομαθαινουν τον κοσμο
ολα αισθησεις, πριν τη νοηματοδοτηση..

σαν αγγιγματα ατελεσφορα αταλαντευτα
εντασσομενα ασπλαχνα στο πεδιο του λογου
αποσυντονιζονται εκτεθιμενα στα επιχειρηματα.

δεν υπαρχει γιατι
υπαρχει ομως ενα κενο μεταξυ εμπειριας και νοηματοδοτησης της
στο οποιο πονταρω για την επιβιωση μου.