τι να φτασει;

μ'αρεσει να περπαταω την νυχτα μονη μου
κατι στο ημιφως θα ναι που κανει
τα παντα να φαινονται πιο καθαρα.

κατεβαινοντας την αλεξανδρας
νιωθω σαν το σπιτι μου,
τοσο ιδια ειναι τα τελευταια χρονια,
τα βηματα
οι μυρωδιες
οι ηχοι.

αλλα αποψε σε ολη τη δροσοπουλου
με ακολουθουσε ενα σφυριγμα
κι ολο γυριζα πισω
και καθε φορα σταματαγε.
στα πεντε βηματα ο τοπος
τρανταχτηκε, οι ακακιες κουνησαν ολες
μαζι τα κλαδια τους ριχνοντας
χιονι
χιονι
χιονι
ο δρομος ανοιξε στα δυο στα τρια
με τραβηξε ψηλα και
με ρουφηξε μεσα
ολο και πιο μεσα και
οσο επεφτα τοσο ανεβαινα
σαν να γινομουν ολακερη ενα αεροστατο
με το κεφαλι στραμενο στα εγκατα της υπαρξης.

επειτα βρεθηκα στο κρεβατι μου
χαζευοντας το ταβανι να ανασαινει
ολα να ανασαινουν και να παλλονται
σαν ανεμωνες και φυκια μελαγχολικα.
μα μια φωνη μου ελεγε
μη δινεις σημασια, θα περασει κι αυτο
ετσι
απλα
σαν να μην ακουμπησες ποτε γυμνο δερμα
σαν να μην ακουσες ποτε
ουτε ανασα
ουτε φωνη
ουτε σουρσιμο ακροδαχτυλων
στην πλατη σου.

δεν φτανει
τι να φτασει;
με τετοια ζεστη,
αλλες εποχες,
θα πλατσουριζαμε ολες μαζι σε μια παραλια
αλλα δεν μαθαμε ποτε να κολυμπαμε πολλες μαζι,
ουτε καν δυο δυο...