Τα παρτυ μου εχουν σωσει τη ζωη.
Θαραλλεες αποσιωπησεις συλλογικων αδιεξοδων,
χαμογελα στο κενο, ιδρωτας, νερο, μεσα και εξω, και το φεγγαρι,
απαραιτητο συστατικο το φεγγαρι,
αλλιως με τι φως θα βλεπαμε η μια τον αλλο;
Καλο μου, αγορι,ναι εσυ με το μικροφωνο,
εισαι ομορφος και θλιμμενος.
Εισαι ομορφος γιατι εισαι θλιμμενος
ή εισαι θλιμμενος επειδη εισαι ομορφος;
Καλο μου κοριτσι, εσυ που χορευεις μπροστα μου,
λαμποκοπας απο τον ιδρωτα ή απο το φεγγαροφωτο;
Πως το διαχειριζεσαι τοσο φως;
Ποσο ομορφοι ειναι οι ανθρωποι οταν θελουν να συμβιωνουν.
Και ποσο ενοχλητικα τερατομορφοι οταν
τσαλαπανε τα λεπτα μου ορια.
Λεπτα και αραχνουφαντα
κι αν δεν σου εριξα μπουνια ειναι για δυο λογους.
Επειδη γεννηθηκα κοριτσι που δεν εμαθε να
διοχετευει την επιθετικοτητα του σωματικα
και
επειδη εμαθα να κριτικαρω ακριβως αυτο το
συστημα διαχειρισης της επιθετικοτητας.
Την επομενη φορα μπορει και να το κανω
και θα ειναι προσχεδιασμενο.
Θελω εναν ερωτα που θα ερθει ευκολα,
με μια κινηση απλη, σαν να χυνω ενα ποτηρι νερο
απο την ανοιχτη βεραντα χαιρετωντας ενα φιλο
που φευγει καβαλα στο μαυρο του αλογο.
Σαν να αλληλοσυμπληρωνεις δημιουργωντας
μουσικα χαλια,
χωρις σαφη αρχη, μεση και τελος,
χωρις μαχες πλανες, παραννοησεις, προστριβες.
Προστριβες σαρκινες και οδυνηρες,
μα τι αλλο; Πως αλλιως θα μου πεις;
Ειμαστε παμφαγα ζωα οι ανθρωποι...
Οι σκεψεις τρεχουν πολυ γρηγορα
τοσο γρηγορα που καληγουν στο τιποτα,
σαν το φασμα των χρωματων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου