υλικα αυτοαναφλεξης

η πολη ειναι εδω
ξανα
μεσα μου
γυρω μου
αδυσωπητα
οικεια
τρυφερα
το καθε μου κυτταρο
διεισδυεται απο την
οσμη, τον
ηχο, τον
αποηχο.
και το απολαμβανω
σαν να ξαπλωνω ανασκελα
με το κεφαλι να ακουμπαει εναν γκρεμο.

ιλλιγγειωδεις ερωτες.
τα χερια
τα ποδια
χαραγμενα
το ονομα μου
πανω σου.

ακομα ακουω
την μαμα μου
να μιλαει στο βαθος
εκφεροντας
μη νοηματο-δομησιμες
εμμονες
αγαπης
απωλειας
μνημης σκοροφαγωμενης
λειψης.
μονο τα ματια της βλεπουν.
μονο τα αυτια της ακουνε
εμενα.

εμενα.

εμενα μου αξιζει
αυτη η πολη
(και καθε πολη)
σαν να ξυνω μια πληγη
μονο και μονο
για την αρμονια του πονου
που τη συνοδευει.