τα παραμυθια δεν ειναι αληθεια αλλα τουλαχιστον δεν ειναι ψεματα

πεταει γυρω μου
μια ευτυχια ευθραυστη σαν φτερα πεταλουδας
κι εγω λαμπα πυρακτωμενη
απο την ιδια της τη θερμοτητα
στεκω μετεωρη.

γυρω γυρω μονο νυχτα.

και τοσοι ανθρωποι
σ'αυτην την πολη.
τι κανουν τοσοι ανθρωποι
σ'αυτην την πολη;

χανω τον ειρμο μου και
οταν τον ξαναβρισκω
μ'εχουν ηδη ξεβρασει
τα κυμματα σε χιλιες 2 αλλες παραλιες

(ψεμματα.
οι παραλιες δεν ειναι
ποτε τοσο αλλες, ουτε 1000 δυο οσο
θελω να πιστευω)

σαν ψεμματα τα βλεφαρα σου
κατω απο τα χειλη μου.
τα χειλη μου,
το προσωπο μου.
ξερεις αληθεια
ποσο αγαπαω το προσωπο μου;
θα μπορουσα να περναω ωρες ατελειωτες
ψηλαφωντας το προσωπο μου.
αγγιζοντας γωνιες.
παρυφες,
κοιλαδες,
γραμμες,
καμπυλες
ποικιλα σχηματα
ασφαλτοστρωμενα
τεμαχισμενα αβολα
μα με τοση χαρη.


μα πανω απ'ολα τα βλεφαρα σου
ξορκιζουν πληγες παλιες
και υποσχονται πληγες νεες.
σαν να μην εμαθα ποτε
σαν να μην θελησα να μαθω.

επαναληψη
επαναληψη

η ζωη δεν ειναι κυκλος
δεν εχει καν σαφες σχημα.

αν ησουν κοριτσι
θα σου αφιερωνα στιχους
ηχους
καρδιακους γλωσσοδετες
κι εσυ
ισως
με ερωτευουσουν για αυτο.

(με τα αγορια ισως
δεν λειτουργει καλα
αυτη η φ(ν)ορμα)

η μελαγχολια εμποδιζει την πεινα.
τυλιζει τα σωθικα με μια διαφανη ζελατινα,
αποτρεποντας τις συσπασεις
διαστολη συστολη τελος
και η καρδια δεν μπορει πια
να στειλει αιμα στα δαχτυλα να αφουγκραστουν
το πολυτιμο δερμα.
καμια αισθηση
αφη
ακοη
οραση
οσφρηση
γευση
σαν χαλασμενη τηλεοραση.


να με θελεις χωρις προσδοκιες
μου ειπε καποτε ενα παλυρριακο κυμα
κι εγω προσπαθησα αληθεια
προσπαθησα πολυ
μεχρι που τσακιστηκα
στα βραχια της προσδοκομενης πληρωσης
μιας, αναμφιβολα απροστατευτης, επιθυμιας.


αποψε το κρεβατι μου
μοιαζει με πατο πηγαδιου.
τα νερα ειναι ζεστα, επιπλεω
απαλα
αηχα
και απο το στρογγυλο ανοιγμα ενας ουρανος
υποσχεται παλλινδρομουντες κομητες
για αναριθμητες ενδοατμοσφαιρικες εκρηξεις.