κατι διαβαζα...

"Oχι, σοβαρα τωρα, η ευτυχια, αυτη η συγκεχυμενη κατασταση, αυτη η ανεφικτη συγκλιση των παραλληλων της πεψης χωρις καουρα και του ικανοποιημενου εγωισμου χωρις τυψεις, εξακολουθει να μοιαζει, για μενα που ανηκω στην οδυνηρη ταξη των θλιμμενων ανυσηχων που αναμενουν αιωνιως μια εκρηξη ή ενα θαυμα, ενα πραγμα τοσο αφηρημενο και περιεργο οσο η αθωωτητα, η δικαιοσυνη, η τιμη, εννοιες μεγαλοσχημες, βαθιες και εντελει κενες, που η οικογενεια, το σχολειο, η κατηχηση και το κρατος μου ειχαν επιβαλλει με επισημοτητα για να με δαμασουν καλυτερα, γι ανα καταπνιξουν, αν το μπορω να το πω ετσι, ηδη απο το αυγο καθε επιθυμια μου για διαμαρτυρια και εξεγερση. Αυτο που απαιτουν οι αλλοι απο εμας, ξερετε, ειναι να μην τους αμφισβητουμε, να μην ταραζουμε τις μικροσκοπικες ζωουλες τους, καλαφατισμενες εναντια στην απελπισια και την ελπιδα, να μη σπασουμε τα ενυδρεια με τα βουβα τους ψαρια που πλεουν στο λιμνασμενο νερο της καθημερινοτητας, φωτισμενης ξαφνου απο την υπνοβατικη λαμπα που ονομαζουμε αρετη και αποτελειται απλως, οταν την παρατηρησουμε απο κοντα, απο την χλιαρη απουσια φιλοδοξιας"
στου διαολου τη μανα, antonio lobo antounes, σ.140.