ημιτελη προτζεκτ

ολα σημερα κυλανε αργα,
παιρνουν τον χρονο τους, σιγοβραζουν και
γινονται νοστιμα.
ετσι να σκεφτομαι, μηπως αυτη ειναι η ουσια
των πραγματων;
ολα σε σιγανη φωτια, τα συστατικα να σταλαζουν
τις γευσεις τους απαλα, ηρεμα
κομπο κομπο να λυνεται η καρδια
να ανοιγει τα φυλλα της,
να επουλωνει τις ρωγμες.

ειναι και τα δεντρα εξω απο το παραθυρο,
αυτη η βροχη και ο χειμωνας που
δισταζει αλλα ερχεται.
παντα να μας αποκαλυπτει οσα κρυβαμε καλα
τις μερες της ζεστης εξωστρεφειας.
οταν καναμε πως δεν ξεραμε πως τα σπιτια μας
κουβαλανε οσα δεν λεμε,
κρατανε σφιχτα τις απουσιες
και τις παρουσιες περασμενων και μελλοντικων ποθων.

δεν ειμαι θλιμμενη
δεν ειμαι χαρουμενη
στωικα υπομενω τις στιγμες
με μικρες και μεγαλες εκρηξεις
να με διαψευδουν.

σημερα βιωνω μια υπεροχα θλιβερη απραξια
σαν να με καταπιε το συννεφο που αιωρουταν
απροσεχτα πανω απο το κεφαλι μου και
ξεμεινα απο πλανα διαφυγης.

μενει μονο το πραγματικο, χωρις κεφαλαιο π.
ενα μικρο π, ισα να χωραει τον χειμωνα που
μας αναλογει.