Οταν περπαταω μιλαω
σιωπηλα στα βηματα μου,
καταγραφοντας ανεπαισθητα
τους δρομους
στο μνημονικο τους.
Κιτρινα τα φωτα της
νυχτας στη μητροπολη
που συνηθισα τοσο που
σχεδον αγαπαω.
Να λιωνουν τα ονειρα
στην αθηνας, στην ομονοια,
μπενακη, εξαρχεια.
Τοσο λιγοι δρομοι, τοσες
πολλες ιστοριες.
Τιποτα δεν εμαθα τοσα
χρονια.
Ακομα χανω και ψαχνω
παρομοιες αιτιες,
θανατου, ερωτα,
διεκδικησης,
αναρμοστων θλιψεων.
Να συνηθιζεις τοσο και
αυτο να ειναι ηαγαπη.
Να σε βλεπω απο απεναντι
να πλησιαζεις
και να ειμαι σιγουρη
πως εσυ εισαι εσυ.
Και να χαμογελαω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου