cause you can't buy a dildo in Texas..

εδω

ζουμε την τυρρανια των ικανων

να με βρεις τυχαια, σ'ενα παρτυ γενεθλιων.

να χει πολυ κοσμο και λιγο χωρο.

να κολλησουμε η μια πανω στον αλλο,

ακουμπωντας τις πλατες μας στο τοιχο

και να περασεις το χερι σου γυρω απο τη μεση μου.

τοτε εγω θα τρεξω στις σκαλες

θα με ακολουθησεις

θα βγουμε στο δρομο.

η νυχτα θα ειναι οπως παντα οδυνηρη

και η ανοιξη φετος ηρθε με κρυο.

ωραιο κρυο, ανθισμενο.

θα με κοιταξεις με τα μεγαλα σου ματια

τα μαυρα, τα φωτεινα

και θα σκορπισω αποτομα 

σε χιλιαδες μπουρμπουληθρες

αναληφθεισα στους ουρανους

εις τον αιωνα των αιωνων.

σκεψεις ημερας

νο 1. ο στρατος στη λιβυη, που σταλθηκε απο την ελληνικη κυβερνηση,

χρηματοδοτειται απο προγραμματα της ευρωπαικης ενωσης ή ειναι τα 

κομμενα επιδοματα ανεργιας, φοροι, αυξησεις εισητηριων κλπ κλπ

"θυσιες του ελληνικου λαου";

νο 2. που εισαι; δεν σε παιρνω τηλεφωνο, ουτε καν. επενδυω μονο

συναισθηματικα στον αχανη χωρο του διαδυκτιου.

νο 3. τι θα γινει επιτελους με τους συντροφους; ποτε θα παψουν να ειναι

τοσο ναρκισσιστικα προσδεδεμενοι στο, κυριαρχα δημιουργημενο και 

επιβεβλημενο, προτυπο του διαφωτιστικου υποκειμενου, του οποιου ο 

λογος του ισουται με το λογο του θεου;

οι λεξεις και τα πραγματα

κατι μου γραφεις για τις λεξεις κι εγω σκεφτομαι
το σωμα σου. την αισθηση που αφηνει στις ακρες

των δαχτυλων μου το δερμα σου. την μυρωδια σου

που μενει ωρες μετα κολλημενη μεσα στη μυτη μου.

τα ματια σου που απλωνονται παντου ανοιχτοι ουρανοι.

και ειναι ολα αυτα καταγεγραμενα σε λεξεις.

λεξεις ελλειπεις και πληρεις.

λεξεις πεζες και μεστες νοηματος.

και καπου εχεις δικιο και καπου αδικο.

και καπου θα ηθελα να μπορω να εχω δικες μου ολες

τις λεξεις του κοσμου και να παιζω μ' αυτες χαρουμενη

φτανοντας στην πηγη της γνωσης, στο κεντρο του 

κοσμου ολου.

οι λεξεις ειναι χαντρες, κανουν πραγματα, γεμιζουν 

αμηχανιες, προδιδουν μυστικα.

οι λεξεις επενδυουν τα σωματα και τα σωματα διαρκως 

τους ξεφευγουν κατρακυλωντας αδεξια, ανεμελα, τραυματικα,

απολαυστικα και μυστηρια. 

ευτυχως οι λεξεις φορες φορες σιωπουν και μας αφηνουν

ξεπνοες, διψασμενες για λιγη σαρκικοτητα ακομα..

φωνες απο το οιδιποδειο

ξερεις ποσα πραγματα κανουν οι ανθρωποι,
οταν εσυ βλεπεις τηλεοραση, μπαμπα;

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ

Ήταν κάποτε ένας εγωιστής γίγαντας που είχε ένα πανέμορφο κήπο. Όταν μια μέρα είδε ξένα παιδιά να παίζουν στον κήπο του τα έδιωξε με φωνές: «ο κήπος μου είναι κήπος μου και βάλτε καλά στο μυαλουδάκι σας πως δε σκοπεύω να αφήσω κανέναν να παίζει εδώ εκτός από τον εαυτό μου». Και μετά έχτισε ολόγυρα έναν πανύψηλο τοίχο και έβαλε μια πινακίδα: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ». Όταν ήρθε η άνοιξη σε όλη τη γη ξεπρόβαλλαν μπουμπούκια και πουλιά. Μονάχα στον κήπο του εγωιστή δεν έλεγε να τελειώσει ο χειμώνας. Τα πουλιά δεν ήθελαν να κελαηδούν, τα λουλούδια να ανθίσουν. Κάποτε ένα μικρό λουλούδι έβγαλε το κεφάλι του από το χώμα αλλά είδε την πινακίδα λυπήθηκε και γλίστρησε πίσω ξανά. Οι μόνοι που χαίρονταν ήταν το Χιόνι, η Παγωνιά, ο Βοριάς και το Χαλάζι που χαλάσανε τα πάντα. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αργεί η άνοιξη» είπε ο γίγαντας. ‘Όμως στον κήπο του εγωιστή ποτέ δεν ήρθε πια Άνοιξη ούτε Καλοκαίρι, ήταν Χειμώνας μέχρι τη μέρα που ένα παιδάκι σκαρφάλωσε τον τοίχο και πήδηξε στην αυλή και έφερε την άνοιξη. Όταν ο γίγαντας το είδε αυτό γκρέμισε τον τοίχο και άφησε τα παιδιά ελεύθερα να παίζουν για πάντα.
Γιατί λοιπόν χτίζουμε φράχτη ολόγυρα από την χώρα μας και διώχνουμε τους ξένους (μετανάστες τους λέει ο μπαμπάς); Εγώ τους ξέρω ότι είναι καλοί, μας χτίσανε το σπίτι, δουλεύουν στον κήπο μας, παίζουμε με τα παιδιά τους, ο μπαμπάς δίνει φάρμακα στα άρρωστα μωρά τους. Να τον γκρεμίσουμε τον φράχτη όλοι μαζί για να ρθει η Άνοιξη.

Τηλέμαχος
Μαθητής τρίτης τάξης
10Ο Δημοτικό Ξάνθης

απο εδω

ερεβος κ ερωτας

μετά τη συνέλευση

διψάω για λίγη σαρκικότητα,

ωμή σάρκα πάνω στη σάρκα μου.

Το δάγκωμα, το άγγιγμα, τον ιδρώτα.

Γίνομαι τσακάλι και βγαίνω στους δρόμους,

φοράω μπουφάν, φούστες, παντελόνια.

Μυρίζω μα δε σε βρίσκω.

Και γυρνάω σπίτι αργά, όπου τρώω τις σάρκες μου,

νωχελικά και άηχα,

σαν τις κατσαρίδες που περπατάνε αργά

στον νεροχύτη της κουζίνας.

Τις βλέπει η συγκάτοικος, τις σκοτώνει

μα αηδιάζει.

Και η σάρκα γίνεται μικρή, σκληρή και μαύρη,

πετιέται στα σκουπίδια.

Τι αγαπάω τελικά;

Τι ποθώ;

Τι είναι ο έρωτας, άλλο από τον φόβο

του πετάγματος της σάρκας στα σκουπίδια;

Τα ναρκωτικά δρουν αργά και καταλυτικά

κι εγώ πράττω άρα υπάρχω.