ετσι απλα

φθινοπωριαζει
και
δεν μας σωζει τιποτα....

κατι διαβαζα...

"Oχι, σοβαρα τωρα, η ευτυχια, αυτη η συγκεχυμενη κατασταση, αυτη η ανεφικτη συγκλιση των παραλληλων της πεψης χωρις καουρα και του ικανοποιημενου εγωισμου χωρις τυψεις, εξακολουθει να μοιαζει, για μενα που ανηκω στην οδυνηρη ταξη των θλιμμενων ανυσηχων που αναμενουν αιωνιως μια εκρηξη ή ενα θαυμα, ενα πραγμα τοσο αφηρημενο και περιεργο οσο η αθωωτητα, η δικαιοσυνη, η τιμη, εννοιες μεγαλοσχημες, βαθιες και εντελει κενες, που η οικογενεια, το σχολειο, η κατηχηση και το κρατος μου ειχαν επιβαλλει με επισημοτητα για να με δαμασουν καλυτερα, γι ανα καταπνιξουν, αν το μπορω να το πω ετσι, ηδη απο το αυγο καθε επιθυμια μου για διαμαρτυρια και εξεγερση. Αυτο που απαιτουν οι αλλοι απο εμας, ξερετε, ειναι να μην τους αμφισβητουμε, να μην ταραζουμε τις μικροσκοπικες ζωουλες τους, καλαφατισμενες εναντια στην απελπισια και την ελπιδα, να μη σπασουμε τα ενυδρεια με τα βουβα τους ψαρια που πλεουν στο λιμνασμενο νερο της καθημερινοτητας, φωτισμενης ξαφνου απο την υπνοβατικη λαμπα που ονομαζουμε αρετη και αποτελειται απλως, οταν την παρατηρησουμε απο κοντα, απο την χλιαρη απουσια φιλοδοξιας"
στου διαολου τη μανα, antonio lobo antounes, σ.140.

τα παραμυθια δεν ειναι αληθεια αλλα τουλαχιστον δεν ειναι ψεματα

πεταει γυρω μου
μια ευτυχια ευθραυστη σαν φτερα πεταλουδας
κι εγω λαμπα πυρακτωμενη
απο την ιδια της τη θερμοτητα
στεκω μετεωρη.

γυρω γυρω μονο νυχτα.

και τοσοι ανθρωποι
σ'αυτην την πολη.
τι κανουν τοσοι ανθρωποι
σ'αυτην την πολη;

χανω τον ειρμο μου και
οταν τον ξαναβρισκω
μ'εχουν ηδη ξεβρασει
τα κυμματα σε χιλιες 2 αλλες παραλιες

(ψεμματα.
οι παραλιες δεν ειναι
ποτε τοσο αλλες, ουτε 1000 δυο οσο
θελω να πιστευω)

σαν ψεμματα τα βλεφαρα σου
κατω απο τα χειλη μου.
τα χειλη μου,
το προσωπο μου.
ξερεις αληθεια
ποσο αγαπαω το προσωπο μου;
θα μπορουσα να περναω ωρες ατελειωτες
ψηλαφωντας το προσωπο μου.
αγγιζοντας γωνιες.
παρυφες,
κοιλαδες,
γραμμες,
καμπυλες
ποικιλα σχηματα
ασφαλτοστρωμενα
τεμαχισμενα αβολα
μα με τοση χαρη.


μα πανω απ'ολα τα βλεφαρα σου
ξορκιζουν πληγες παλιες
και υποσχονται πληγες νεες.
σαν να μην εμαθα ποτε
σαν να μην θελησα να μαθω.

επαναληψη
επαναληψη

η ζωη δεν ειναι κυκλος
δεν εχει καν σαφες σχημα.

αν ησουν κοριτσι
θα σου αφιερωνα στιχους
ηχους
καρδιακους γλωσσοδετες
κι εσυ
ισως
με ερωτευουσουν για αυτο.

(με τα αγορια ισως
δεν λειτουργει καλα
αυτη η φ(ν)ορμα)

η μελαγχολια εμποδιζει την πεινα.
τυλιζει τα σωθικα με μια διαφανη ζελατινα,
αποτρεποντας τις συσπασεις
διαστολη συστολη τελος
και η καρδια δεν μπορει πια
να στειλει αιμα στα δαχτυλα να αφουγκραστουν
το πολυτιμο δερμα.
καμια αισθηση
αφη
ακοη
οραση
οσφρηση
γευση
σαν χαλασμενη τηλεοραση.


να με θελεις χωρις προσδοκιες
μου ειπε καποτε ενα παλυρριακο κυμα
κι εγω προσπαθησα αληθεια
προσπαθησα πολυ
μεχρι που τσακιστηκα
στα βραχια της προσδοκομενης πληρωσης
μιας, αναμφιβολα απροστατευτης, επιθυμιας.


αποψε το κρεβατι μου
μοιαζει με πατο πηγαδιου.
τα νερα ειναι ζεστα, επιπλεω
απαλα
αηχα
και απο το στρογγυλο ανοιγμα ενας ουρανος
υποσχεται παλλινδρομουντες κομητες
για αναριθμητες ενδοατμοσφαιρικες εκρηξεις.

αναθυμη(α)σεις

οτι κι αν κανω
αυτο το τραγουδι
ακομα μου θυμιζει τις πρωτες φορες
που
σε συναντουσα.
 

οπως μας (σ)πανε οι εποχες

κοριτσακι καλο,
μεσα σου φωλιαζει ο ηλιος και η σεληνη αγκαλια.
βαλσακι χορευουν τα φυλλα στα ποδια σου μπροστα
κι εσυ φερνεις το φθινοπωρο στην ωρα του
με τα δακρυα σου.

αν μπορουσα θα σου επαιζα φυσαρμονικα
καθε πρωι
κατω απο το παραθυρο σου
για να θυμασαι τα ονειρα που σε ταξιδευουν
σε οσες γλωσσες κι αν σου μιλανε.

και η θαλασσα δεν θα ειναι τρομερη
ουτε ο ανεμος
μονο φιλες καλες
να στροβιλιζουν, αρμονικα, χρωματιστα αεροστατα
και υποβρυχια, να βλεπεις ψαρακια
που ξερουν απεξω κι ανακατωτα ιταλικες κανταδες
με μπουρμπουλιθρες
κοκκινες
μωβ
μπλε...

βαριες κουβεντες

εχω χασει την ικανοτητα της εκστασης.

υλικα αυτοαναφλεξης

η πολη ειναι εδω
ξανα
μεσα μου
γυρω μου
αδυσωπητα
οικεια
τρυφερα
το καθε μου κυτταρο
διεισδυεται απο την
οσμη, τον
ηχο, τον
αποηχο.
και το απολαμβανω
σαν να ξαπλωνω ανασκελα
με το κεφαλι να ακουμπαει εναν γκρεμο.

ιλλιγγειωδεις ερωτες.
τα χερια
τα ποδια
χαραγμενα
το ονομα μου
πανω σου.

ακομα ακουω
την μαμα μου
να μιλαει στο βαθος
εκφεροντας
μη νοηματο-δομησιμες
εμμονες
αγαπης
απωλειας
μνημης σκοροφαγωμενης
λειψης.
μονο τα ματια της βλεπουν.
μονο τα αυτια της ακουνε
εμενα.

εμενα.

εμενα μου αξιζει
αυτη η πολη
(και καθε πολη)
σαν να ξυνω μια πληγη
μονο και μονο
για την αρμονια του πονου
που τη συνοδευει.