παλια χρεη

ολη τη νυχτα σκαλιζα στιχακια
ξεγραφοντας νοερα τοπους, τροπους,
παλια αποθημενα.
γιατι η εφηβεια μου ηξερε καλυτερα
πως για νεες ηττες, για νεες συντριβες
καθε στιγμη
ειναι μια υπεροχη ευκαιρια.

μια αγκαλια θα μας σωσει παλι.
θα μας σωσει και θα μας καταβαραθρωσει
και οσο κι αν φοβαμαι
το σωμα μου ζηταει ξανα και ξανα
να αγαπηθει
να ματωσει
να απαρνηθει
να αγγιχτει
να ανοιξει.

παλια χρεη και κανουριες πτησεις
μετακομιζω ξανα,
το αγαπημενο μου συνηθειο
με ενα καινουριο βλεμμα
να μελαγχολει τα πρωινα μου.

THE END

ημιτελη προτζεκτ

ολα σημερα κυλανε αργα,
παιρνουν τον χρονο τους, σιγοβραζουν και
γινονται νοστιμα.
ετσι να σκεφτομαι, μηπως αυτη ειναι η ουσια
των πραγματων;
ολα σε σιγανη φωτια, τα συστατικα να σταλαζουν
τις γευσεις τους απαλα, ηρεμα
κομπο κομπο να λυνεται η καρδια
να ανοιγει τα φυλλα της,
να επουλωνει τις ρωγμες.

ειναι και τα δεντρα εξω απο το παραθυρο,
αυτη η βροχη και ο χειμωνας που
δισταζει αλλα ερχεται.
παντα να μας αποκαλυπτει οσα κρυβαμε καλα
τις μερες της ζεστης εξωστρεφειας.
οταν καναμε πως δεν ξεραμε πως τα σπιτια μας
κουβαλανε οσα δεν λεμε,
κρατανε σφιχτα τις απουσιες
και τις παρουσιες περασμενων και μελλοντικων ποθων.

δεν ειμαι θλιμμενη
δεν ειμαι χαρουμενη
στωικα υπομενω τις στιγμες
με μικρες και μεγαλες εκρηξεις
να με διαψευδουν.

σημερα βιωνω μια υπεροχα θλιβερη απραξια
σαν να με καταπιε το συννεφο που αιωρουταν
απροσεχτα πανω απο το κεφαλι μου και
ξεμεινα απο πλανα διαφυγης.

μενει μονο το πραγματικο, χωρις κεφαλαιο π.
ενα μικρο π, ισα να χωραει τον χειμωνα που
μας αναλογει.


 

τρυπες

αφου
οταν σε βλεπω
η χρυση αυγη παυει να υπαρχει
τα καγκελα εξω απτη βουλη χανονται
και οι τουριστες ταιζουν παλι, ανεμελα, τα περιστερια.

οι φιλες μου εχουν ξανα λεφτα για θερμανση
και κανεις δεν απολυεται.

αφου
οταν σε βλεπω
ανθιζουν μικρα κοκκινα ανθη μεσα μου
και ολα ειναι σ ω σ τ α .

οι λεξεις αποκτουν το πραγματικο τους νοημα
και τα τραγουδια εχουν κατι να πουν.

ετσι λοιπον
εγω
θα περιμενω
ωσπου να θυμηθεις
θα περιμενω...

ships w/sails

Well you asked how much I love you
Why do ships with sails love the wind?
And will I be thinking of you
Will I ever pass this way again
I'll be returning some day
Until then, please don't ask me my direction
Let my tracks be buried in the sea
'Cause to wander is my infection
'Till the four winds bring you back to me
Don't count your memories
Think of me as just a dream
Just like this melody, I sing

12.11.12

                                                     Throw your pain in the river
                                                     Throw your pain in the river
                                                     Leave your pain in the river
                                                     To be washed away slow

i want to hold your hand

Οταν περπαταω μιλαω σιωπηλα στα βηματα μου,

καταγραφοντας ανεπαισθητα τους δρομους

στο μνημονικο τους.

Κιτρινα τα φωτα της νυχτας στη μητροπολη

που συνηθισα τοσο που σχεδον αγαπαω.

Να λιωνουν τα ονειρα στην αθηνας, στην ομονοια,

μπενακη, εξαρχεια.

Τοσο λιγοι δρομοι, τοσες πολλες ιστοριες.

Τιποτα δεν εμαθα τοσα χρονια.

Ακομα χανω και ψαχνω παρομοιες αιτιες,

θανατου, ερωτα, διεκδικησης,

αναρμοστων θλιψεων.

Να συνηθιζεις τοσο και αυτο να ειναι ηαγαπη.

Να σε βλεπω απο απεναντι να πλησιαζεις

και να ειμαι σιγουρη πως εσυ εισαι εσυ.

Και να χαμογελαω...

9.11.12

αναμοχλευοντας ηλιοτροπια

μυριζεις χωμα μουσκεμενο απο βροχη
και μου λειπει η υγρασια σου.

απ'το κακο στο χειροτερο

αυτη η ζεστη δεν θα τελειωσει ποτε
ειναι το αιμα που ανεβαζει τις θερμοκρασιες,
φαινεται.

το σωμα μου, που και που, τρεμει
απο την αδυναμια αντιδρασης.

φοβαμαι
λυπαμαι
αδυνατω
αντεχω(;)
νοσταλγω

κυλαει αιμα στους δρομους αυτες τις μερες
και τα χερια μου ειναι πολυ κοντα να διωξουν το κακο.

η πολη με σπαραζει
αφηνει υπολοιπα θλιβερα κατω απ'τα βλεφαρα μου
βγαζει στο δρομο νυχια, μαχαιρια, δοντια
που ανοιγουν πληγες
απο παλια βαθια χαραγμενες.

τα συνορα κλεινουν και τα συρματοπλεγματα τους
κοβουν λεπιδωτα τα σωματα μας σε ολα τα πιθανα σημεια.

απομενουν απο μας καρδιες να χτυπανε
και ματια ορθανοιχτα.

τα ονειρα μου πια δεν μου δινουν ελπιδες
μονο βιαιες αναμοχλευσης του υποσυνειδητου,
βλοσυρες συμβολικοποιησεις απτου φοβου...

ετσι

μουσικουλα

καλοκαιρινο φθινωπορο

αρχισε να βρεχει,
μπορα καλοκαιρινη μες το φθινοπωρο.
βροχη μεσα μας, βροχη και εξω.
γεμισαμε νερο,
μας πνιγει το συναισθημα.
μια θαλασσα οι αγκαλιες,
οι φιλες, τα ματια.

σημειωσεις προχειρες

Γεμισαμε τοσο απο αγαπη, ειπαμε,
που βγαλαμε λιγη σε ενα πιατακι για τα αδεσποτα.

ρωγμες εξωστρεφεις ή πεφτοντας μεσα σε κατι που μοιαζει με k-hole

δεν μπορω να ξεφυγω
απο την εμφυλη θεση μου

μεσα μου
εχω αναγκη

να μου μιλας
να σε ακουω

οταν κλαις
να σε αγκαλιαζω

το θηλυ και το ιερο
ενα βιβλιο
που ποτε δε διαβασα

η μητροτητα
ως τρωτοτητα
ως τροπος του γιγνεσθαι
ανθρωπινο ον.

να ζωγραφιζεις με αχνες ανασες
το περιγραμμα μου
να μπορω να υπαρχω.

αναθυμιασεις

εξαυλωνομαι

καπνος υγρος

αναγκη
εχω
να
εξαυλωνομαι
που
και
που
μεσα
απο
χαδια
χαδια
χαδια

υπαρχει αληθεια
ΜΙΑ
εμφυλη θεση;

ετσι απλα

φθινοπωριαζει
και
δεν μας σωζει τιποτα....

κατι διαβαζα...

"Oχι, σοβαρα τωρα, η ευτυχια, αυτη η συγκεχυμενη κατασταση, αυτη η ανεφικτη συγκλιση των παραλληλων της πεψης χωρις καουρα και του ικανοποιημενου εγωισμου χωρις τυψεις, εξακολουθει να μοιαζει, για μενα που ανηκω στην οδυνηρη ταξη των θλιμμενων ανυσηχων που αναμενουν αιωνιως μια εκρηξη ή ενα θαυμα, ενα πραγμα τοσο αφηρημενο και περιεργο οσο η αθωωτητα, η δικαιοσυνη, η τιμη, εννοιες μεγαλοσχημες, βαθιες και εντελει κενες, που η οικογενεια, το σχολειο, η κατηχηση και το κρατος μου ειχαν επιβαλλει με επισημοτητα για να με δαμασουν καλυτερα, γι ανα καταπνιξουν, αν το μπορω να το πω ετσι, ηδη απο το αυγο καθε επιθυμια μου για διαμαρτυρια και εξεγερση. Αυτο που απαιτουν οι αλλοι απο εμας, ξερετε, ειναι να μην τους αμφισβητουμε, να μην ταραζουμε τις μικροσκοπικες ζωουλες τους, καλαφατισμενες εναντια στην απελπισια και την ελπιδα, να μη σπασουμε τα ενυδρεια με τα βουβα τους ψαρια που πλεουν στο λιμνασμενο νερο της καθημερινοτητας, φωτισμενης ξαφνου απο την υπνοβατικη λαμπα που ονομαζουμε αρετη και αποτελειται απλως, οταν την παρατηρησουμε απο κοντα, απο την χλιαρη απουσια φιλοδοξιας"
στου διαολου τη μανα, antonio lobo antounes, σ.140.

τα παραμυθια δεν ειναι αληθεια αλλα τουλαχιστον δεν ειναι ψεματα

πεταει γυρω μου
μια ευτυχια ευθραυστη σαν φτερα πεταλουδας
κι εγω λαμπα πυρακτωμενη
απο την ιδια της τη θερμοτητα
στεκω μετεωρη.

γυρω γυρω μονο νυχτα.

και τοσοι ανθρωποι
σ'αυτην την πολη.
τι κανουν τοσοι ανθρωποι
σ'αυτην την πολη;

χανω τον ειρμο μου και
οταν τον ξαναβρισκω
μ'εχουν ηδη ξεβρασει
τα κυμματα σε χιλιες 2 αλλες παραλιες

(ψεμματα.
οι παραλιες δεν ειναι
ποτε τοσο αλλες, ουτε 1000 δυο οσο
θελω να πιστευω)

σαν ψεμματα τα βλεφαρα σου
κατω απο τα χειλη μου.
τα χειλη μου,
το προσωπο μου.
ξερεις αληθεια
ποσο αγαπαω το προσωπο μου;
θα μπορουσα να περναω ωρες ατελειωτες
ψηλαφωντας το προσωπο μου.
αγγιζοντας γωνιες.
παρυφες,
κοιλαδες,
γραμμες,
καμπυλες
ποικιλα σχηματα
ασφαλτοστρωμενα
τεμαχισμενα αβολα
μα με τοση χαρη.


μα πανω απ'ολα τα βλεφαρα σου
ξορκιζουν πληγες παλιες
και υποσχονται πληγες νεες.
σαν να μην εμαθα ποτε
σαν να μην θελησα να μαθω.

επαναληψη
επαναληψη

η ζωη δεν ειναι κυκλος
δεν εχει καν σαφες σχημα.

αν ησουν κοριτσι
θα σου αφιερωνα στιχους
ηχους
καρδιακους γλωσσοδετες
κι εσυ
ισως
με ερωτευουσουν για αυτο.

(με τα αγορια ισως
δεν λειτουργει καλα
αυτη η φ(ν)ορμα)

η μελαγχολια εμποδιζει την πεινα.
τυλιζει τα σωθικα με μια διαφανη ζελατινα,
αποτρεποντας τις συσπασεις
διαστολη συστολη τελος
και η καρδια δεν μπορει πια
να στειλει αιμα στα δαχτυλα να αφουγκραστουν
το πολυτιμο δερμα.
καμια αισθηση
αφη
ακοη
οραση
οσφρηση
γευση
σαν χαλασμενη τηλεοραση.


να με θελεις χωρις προσδοκιες
μου ειπε καποτε ενα παλυρριακο κυμα
κι εγω προσπαθησα αληθεια
προσπαθησα πολυ
μεχρι που τσακιστηκα
στα βραχια της προσδοκομενης πληρωσης
μιας, αναμφιβολα απροστατευτης, επιθυμιας.


αποψε το κρεβατι μου
μοιαζει με πατο πηγαδιου.
τα νερα ειναι ζεστα, επιπλεω
απαλα
αηχα
και απο το στρογγυλο ανοιγμα ενας ουρανος
υποσχεται παλλινδρομουντες κομητες
για αναριθμητες ενδοατμοσφαιρικες εκρηξεις.

αναθυμη(α)σεις

οτι κι αν κανω
αυτο το τραγουδι
ακομα μου θυμιζει τις πρωτες φορες
που
σε συναντουσα.
 

οπως μας (σ)πανε οι εποχες

κοριτσακι καλο,
μεσα σου φωλιαζει ο ηλιος και η σεληνη αγκαλια.
βαλσακι χορευουν τα φυλλα στα ποδια σου μπροστα
κι εσυ φερνεις το φθινοπωρο στην ωρα του
με τα δακρυα σου.

αν μπορουσα θα σου επαιζα φυσαρμονικα
καθε πρωι
κατω απο το παραθυρο σου
για να θυμασαι τα ονειρα που σε ταξιδευουν
σε οσες γλωσσες κι αν σου μιλανε.

και η θαλασσα δεν θα ειναι τρομερη
ουτε ο ανεμος
μονο φιλες καλες
να στροβιλιζουν, αρμονικα, χρωματιστα αεροστατα
και υποβρυχια, να βλεπεις ψαρακια
που ξερουν απεξω κι ανακατωτα ιταλικες κανταδες
με μπουρμπουλιθρες
κοκκινες
μωβ
μπλε...

βαριες κουβεντες

εχω χασει την ικανοτητα της εκστασης.

υλικα αυτοαναφλεξης

η πολη ειναι εδω
ξανα
μεσα μου
γυρω μου
αδυσωπητα
οικεια
τρυφερα
το καθε μου κυτταρο
διεισδυεται απο την
οσμη, τον
ηχο, τον
αποηχο.
και το απολαμβανω
σαν να ξαπλωνω ανασκελα
με το κεφαλι να ακουμπαει εναν γκρεμο.

ιλλιγγειωδεις ερωτες.
τα χερια
τα ποδια
χαραγμενα
το ονομα μου
πανω σου.

ακομα ακουω
την μαμα μου
να μιλαει στο βαθος
εκφεροντας
μη νοηματο-δομησιμες
εμμονες
αγαπης
απωλειας
μνημης σκοροφαγωμενης
λειψης.
μονο τα ματια της βλεπουν.
μονο τα αυτια της ακουνε
εμενα.

εμενα.

εμενα μου αξιζει
αυτη η πολη
(και καθε πολη)
σαν να ξυνω μια πληγη
μονο και μονο
για την αρμονια του πονου
που τη συνοδευει.

Οι portishead με πληγώνουν ή σκόρπιες αναλύσεις για να μην γίνω ξανά (ή επειδή τώρα ξέρω γιατί ήμουν) μια καταθλιπτική έφηβη.

Βρίσκομαι σε αυτό το νησί ένα μήνα τώρα. Τόσος πολύς είναι ο μήνας που ένα βράδυ ένιωσα τα
όρια του συμβολικού και του πραγματικού να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ματώσουν,
γραπώνοντας, τους αστραγάλους μου, την ώρα που ανέμελα και αγχωμένα, ποδηλατούσα δίπλα στο
πλατύ πεζοδρόμιο. Τον γνωστό δρόμο που σε βγάζει απ’ την πλατεία.

Έχει κατακάτσει μια έχθρα. Μια έχθρα και μια συναισθηματική επιφυλακτικότητα.

Τι σημαίνει αγαπάω στα πλαίσια μιας πυρηνικής οικογένειας; Τι αγαπάω; Ποιο κομμάτι; Ποιο
κομμάτι πετάω, δεν βλέπω, αποκλείω για να μπορώ να αγαπάω; Ποιο είναι το πραγματικό νόημα
αυτής της αγάπης; Δηλαδή, σε τι εξυπηρετεί;

Στο πλαίσιο της δικής μου πυρηνικής οικογένειας οι άνθρωποι μένουν μαζί, αντιπροσωπεύοντας
διαφορετικές γενιές, με το αναπαραγωγικό ζευγάρι στο κέντρο. Αυτό το ζευγάρι μοιράζετε τα
σκήπτρα της ικανότητας. Οι νεότεροι και οι γηραιότερες είτε «προσπαθούν να» είτε «δεν μπορούν
πια να». Οι κάτοικοι των δυο αυτών θέσεων μοιράζονται μια υποτίμηση και μια καθοδήγηση. Μια
περίθαλψη και έναν έλεγχο. Μια ανευθυνότητα η οποία, την ίδια στιγμή που τις κάνει μέτοχες της
φροντίδας την ίδια στιγμή τις θέτει υπό επιτήρηση λόγω ανικανότητας ή καλύτερα ελλιπούς
ικανότητας. Αυτή είναι και η στόχευση αυτού του μοντέλου συνύπαρξης και κοινωνικής
οργάνωσης άλλωστε. Να ανατρέφει τη νέα γενιά και να γηροκομεί την προηγούμενη. Με όλα τα
κοινωνικά συμφραζόμενα που φέρουν μαζί τους αυτές οι λέξεις. Ενίοτε, βέβαια, το αναπαραγωγικό
ζευγάρι στην κορυφή του τριγώνου, θεωρώντας εαυτόν ικανό και χρήσιμο, παρεξηγεί τη θέση του
θεωρώντας την την καλύτερη δυνατή και για τους υπόλοιπους. Επικροτεί ή κατακρίνει, οριοθετεί,
επαληθεύει, επιμερίζει. Και οι υπόλοιποι τι κάνουν;

Η πυρινική οικογένεια δίνει (και) έναν τόπο ο οποίος είναι πάντα εκεί. Είναι με την πιο
κυριολεκτική έννοια της λέξης. Αναρωτιέμαι που είναι τα όρια αυτής της κυριολεξίας. Τα κομμάτια
του σχεσιακού συστήματος κάτι δίνουν και κάτι παίρνουν. Οι υπόλοιποι κάνουν ότι μπορούν για να
συγκρατήσουν τις τάσεις διάλυσης του συστήματος προς χάριν αυτής της συναισθηματικής,
ακρωτηριαστικής μεν, αλλά πάντα ασφάλειας. Το κάθε φορά αναπαραγωγικό ζευγάρι δίνει
ασφάλεια με αντάλλαγμα τη δική του μελλοντική εξασφάλιση κ.ο.κ. Και είναι μεγάλη υπόθεση
αυτή η ασφάλεια. Όλες και όλοι υποκύπτουμε κάθε φορά και με παρόμοιο, κάθε φορά και με
διαφορετικό τρόπο. Κυρίως τις στιγμές που αναιρούμε λεκτικά αυτό που ήδη διαπράτουμε αθόρυβα
μα φανερά.

Το αναπαραγωγικό ζευγάρι (ή μοντέλο) αντλεί την σταθερότητα της ύπαρξης του από την γενιά
που πέρασε αλλά ζει ακόμα δίπλα και από τη γενιά που ήρθε και χρειάζεται φροντίδα. Σκεφτομαι,
αν σπαει το μοντελο της πυρινικης οικογενειας σπαει και η αναγκη υπαρξης του ζευγαριου, όχι πια
αναπαραγωγικου τεκνοποιητικα αλλα κρατοντας ολο το υπολοιπο ανα-παραγωγικο πλαισιο;
Περα απο τις σχεσεις αλληλοβοηθειας απο τι αλλο εξαρταται αυτη η συνυπαρξη;

Είδα ένα παραμύθι. Το έχω ξαναδεί, το έχω διαβάσει, μου το έχουν αφηγηθεί. Λέει για το πως τα
παιδιά πρέπει να μαθαίνουν κι άλλα πράγματα από αυτά που τους λένε οι γονείς τους. Και το δεν
ήξερα, δεν με έμαθε κανείς, είναι φτηνή δικαιολογία.

ξενιος διας

και ναι η εξουσια εχει φαντασια
και ειναι νοσηρη...

σαν να μη περασε μια μερα

το σεξ της μιας βραδιας
αφηνει ενα κενο στο στομαχι.

σ'αυτο το κενο ειμαι βαθια εθισμενη.

αποτυχημενη ερωτικη εξομολογηση

η αληθεια ειναι οτι μου λειπεις.
σαν να εμεινε κατι μισο, ανολοκληρωτο νιωθω.
σαν να μην υπηρξαν ποτε λογοι για να φυγω.
μα γιατι μ'αφησες να φυγω;
πως αλλιως θα μου πεις.
αλλωστε εφυγα αμεσως μετα τη στιγμη που προσπαθησες
να με κρατησεις πιο γερα.
σαν να ξερω μοναχα απο φυγη.

παντα το καινουργιο να με συνεπαιρνει.
ολο αρχη αρχη αρχη
γιατι ο φοβος του να ζησω μαζι ειναι μεγαλος.
ποια απωλεια;
ποιο τελος;
ουτε λογια
ουτε λουλουδια
ουτε πρωινα ξυπνηματα.

μηδαμινες ικανοτητες πλοηγησης.
παλι φευγια ονειρευομαι
αλλα δεν μελαγχολω
οριζω οριζοντες.

αν μπορουσες να καταλαβεις την αναγκη μου
να ειμαι παντα οπουδηποτε αλλου απο το παρον
θα ερχοσουν και θα φευγες
θα μου ελειπες και θα σ'εψαχνα.
θα φοραγες πιο συχνα τα ροζ πουπουλα
που σου ειχα χαρισει,
να ανεμιζα(μ)νε δηθεν ανεμελα
πανω απο τις δυσπροσιτες σου κα τα κρυ μνι σεις.

γιουπι, εκλογες!

Αυτες οι εκλογες αφαιρεσαν κατι απο την ανθρωπινοτητα μας. Και αυτο οχι με ορους ανθρωπισμου αλλα με ορους συγκριτικους. Παντα με ορους συγκριτικους οι ανθρωποι γινονται και λεγονται τετοιοι. Συγκρινομενοι με τι αλλο παρα μεταξυ τους.

Σκηνη πρωτη. Ενα μεσημερι στην φωκιονος, τρια λουμπεν υποκειμενα βρηκαν την φωνη τους, ισως να την ειχαν χασει για καποιο διαστημα μεσω της απειλης μιας μελλοντικης ισχυροποιησης της χρυσης αυγης. Απειλης τοσο προς τους “αλητες, προδοτες, πολιτικους” οσο και προς τους “ξενους”, που παιρνουν συνταξεις ενω οι “ελληνες” οχι. Οι ελληνες και οι ξενοι. Να ενας καλος τροπος να ενταχτεις στο πλαισιο του αποδεκτως ανθρωπινου. Να διεκδικησεις αξιοπρεπεις ορους διαβιωσης. Να μην εισαι ξενος. Και αυτο επιτυγχανεται με τον πολυ εξυπνο καπιταλιστικα εθνικο προσδιορισμο. Συνορα, φαντασιακες γραμμες αιματος, εδαφικοποιημενο παρελθον, κοινη γλωσσα. Προνομια και αποκλεισμοι που δεν χρειαζονται καποια κριτικη σκεψη για να στηριχτουν. Και ετσι καποιες αποκτουν μπονους ανθρωπινοτητας αφαιρωντας το απο καποιες αλλες.

Σκηνη δευτερη. Το λιμανι της πατρας καθε φορα γινεται ολο και πιο δυσειωνο. Λιγα χρονια πριν ασιατες αντρες κατεκλυζαν το παλιο λιμανι προσπαθωντας να κρατηθουν απο καποια νταλικα να βγουν απο τα ελλαδικα συνορα. Πιο προσφατα οι εγκλειστοι- αποκλεισμενοι δεχτηκαν την οργη των τρομαγμενου και αποκτηνωμενου ελληνικου οχλου. Τωρα διασπαρτοι και τρομαγμενοι ακομα προσπαθουν να επιβιωσουν και να το σκασουν προς μια πιο “ευρωπαικη” υποσχεση. Το καινουργιο λιμανι φρουρειται καλα. Οι μηχανοκινητοι μπατσοι τσεκαρουν με απειλητικα βλεμματα τους φτωχους αλλοεθνοις που σουλατσαρουν τριγυρω. Οι πιο ευποροι περνανε απο τις ευγενικες υποδειξεις για τα πλοια που θα τους πανε στις διακοπες τους.

Σκηνη τριτη. Στο πλοιο για κερκυρα ενας λαθραιος του κοσμου ολοκληρου, συγγνωμη για το λυρισμο αλλα μαλλον ειναι ο πιο ειλικρινης τροπος για να τον περιγραψω, βρηκε μια νταλικα και μπηκε απο κατω για να φτασει βενετια. Τον ανακαλυπτουν οι υπαλληλοι του πλοιου και μπροστα σε ολο το επιβατικο κοινο τον κρατανε ομηρο, ανθρωπιστικα παντα, λεγοντας του οτι αν τον δωσουν στους ταδε θα φαει ξυλο, επαναλαμβανοντας συχνα αυτη τη λεξη, μαλλον για να τονισουν τον ανθρωπισμο τους. Γυρω διαφορες κυριες, ανθρωπιστικα και αυτες λενε αφηστε τον να φυγει. Μετα γελανε, τον κοιτανε. “Αφηστε τον να φυγει”. Να παει που; Μοιαζει με ζωο, καλυτερα οχι ζωο αλλα ανθρωπινο τερας σαν αυτα που τον προηγουμενο αιωνα παρηλαυναν σε τσιρκο και πανηγυρια. Γιατι αν ηταν ζωο θα του φεροντουσαν τρυφερα αλλα αυτος ο αντρας ειναι ακομη ανθρωπος εχοντας ταυτοχρονα εκπεσει προ πολλου της αποδεκτης ανθρωπινοτητας. Σε μια εκρηξη συναισθηματισμου σκεφτηκα να παω διπλα του να τον αγκαλιασω, αντ' αυτου στεκομουν σιωπηλη και κοιτουσα τους δημιους του. Αυτους τους τυπους και τυπισσες που αντλουσαν ηδονη απο αυτο το σκηνικο. Απο τη δυναμη που τους εδινε η θεση τους να τον δειρουν η οχι, να τον αφησουν να φυγει η οχι. Να του μιλανε χωρις να νοιαζονται αν αυτος καταλαβαινει λεξη απο οτι του λενε. Μια κυρια προτεινε να τον αφησουν να παει βενετια, “να φευγουν σιγα σιγα απο δω”.

Αυτες οι εκλογες αποδεικνυουν ποσο καλα μπορει να λειτουργησει το εθνικα διαμορφωμενο καπιταλιστικο συστημα σε περιοδους κρισης. Το συνθημα τους θα μπορουσε να ειναι “καπιταλισμος η χαος” και ολοι μαζι να ενωνουν τα χερια τους για να διασωθει η σαπιλα που μας δινει τη δυνατοτητα να γινομαστε δυνατες στις πλατες αλλων. Ακομα κι αν δεν αντεχουμε τη μιζερια μας δεν πειραζει να ειναι καλα η υπαρκτη μιζερια των αλλων που μπορει να ειναι χειροτερη απο τη δικια μας, γιατι εμεις ειμαστε “ελληνες”, εθνικα προνομιουχα υποκειμενα μεσα στα εθνικα μας συνορα, εδαφικα και ιδεολογικα. Δεν πειραζει που δεν υπαρχουν δουλειες, μισθοι, κοινωνικη προνοια, δεν ειναι αυτη η δουλεια του κρατικου μηχανισμου αλλωστε, δουλεια του ειναι να σταθεροποιει την υπαρξη του ρηγματωνοντας τις ανισοτητες μεχρι και αυτες να βολευτουν στις θεσεις τους και να ελπιζουν στις γροθιες και τα μαχαιρια του καθε δολοφονου κασιδιαρη να δειξουν τη πυγμη που δεν εχει ο καθε τελευταιος μικροαστος. Πυγμη που δεν εχει για να αντιμετωπισει την ιδια την ευθυνη της υπαρκτης μιζεριας του.

Ρατσιστες/τριες, σεξιστες/τριες, ομοφοβικοι, τρομαγμενες μικροαστες ενωνονται κατω απο τη μετριοτητα ενος καποιου σαμαρα και των ηθικα δικαιωμενων τραμπουκων μιας καποιας χρυσης αυγης. Γιατι πως αλλιως αφου αυτο που φοβουνται τοσο πολυ να χασουν οι προλεταριοι ειναι οι αλυσιδες τους...

long live summer parties

εγω ειμαι
εγω υπαρχω
εγω ποναω
εγω αγαπαω

σαν να υπηρχε απο παντα αυτο το στενο πεζοδρομιο
κατω απο τη γεφυρα
να το περπαταω τα βραδια,
τοσο υπεροχα μεθυσμενη
γεματη
αδεια
μονη
σκληρη
αυλη
σαν να υπηρχε απο παντα να πατανε τα βηματα μου
γερα
ισχυρα
μονο για μενα.

εγω ειμαι
και δεν θα ημουν τιποτα
αν εσυ δεν ησουν
εσυ
εσυ
εσυ
και ειναι μεσα σε μια αναρμοστη συχνοτητα που βρισκω το μερος εκεινο
που τα αμαξια φαινονται πιο ομορφα
η πολη φεγγιζει
νοσταλγικα
συλλογικα
α ν τ ι κ ρ ο υ ο μ ε ν α.

δεν φοβαμαι πια
οχι δεν φοβαμαι
κι ας νιωθω το δικο σου φοβο
στο γυμνο μου δερμα
οταν σ'αγκαλιαζω
για μια καληνυχτα.

γιατι το δερμα γυμνο μονο νιωθει
χωρις διαμεσολαβηση
κι εγω
αυτο
το ξερω πια.

και ειμαι σεξυ
ω,ναι.
τοσο σεξυ.
οταν  χορευω
οταν σε κοιταζω
οταν με κοιταζεις

ποιος πραγματικα αντεχει μια ορατη σεξουαλικοτητα;
ας σοβαρευτουμε, στην ελλαδα ζουμε.
πατρις θρησκεια, οικογενεια
κατω απο τις φλεβες μας βαθια.

ας πιουμε αλλη μια φορα στις επιθυμιες μας
κι ας μη ξερουμε απο που αυτες απορρεουν
κι ας μην αντιλαμβανομαστε καν
τη βαθια πολιτικοτητα αυτης μας της προποσης.
 
οπως και να χει
α γ α π α ω

για την απομαγευση του κοσμου

(αυτο το λευκο που μου δινει το μπλογκ για να γραφω τις αναρτησεις μου
δεν με εμπνεει καθολου).

πως γυρνανε και ξαναγυρνανε οι απωλειες μαζεμενες καποια βραδια,
ειναι αξιοσημειωτο.
για αυτο, ή ισως λογω αυτου, ξανα και ξανα, ακουω
την μητρικη φωνη της τσανακλιδου να αποχαιρετα το βερολινο.
τι πονος κι αυτος. μετουσιωμενος σε στιχους και ιχνη πληκτρων.
σαν να σταλαζει ο καπνος απο τα τσιγαρα μεσα μου.


αερας αποψε
σαν να μυρισαν δυνατα αναμνησεις,
χωμα
νερο
αερας

οι αισθησεις που μας πρωτομαθαινουν τον κοσμο
ολα αισθησεις, πριν τη νοηματοδοτηση..

σαν αγγιγματα ατελεσφορα αταλαντευτα
εντασσομενα ασπλαχνα στο πεδιο του λογου
αποσυντονιζονται εκτεθιμενα στα επιχειρηματα.

δεν υπαρχει γιατι
υπαρχει ομως ενα κενο μεταξυ εμπειριας και νοηματοδοτησης της
στο οποιο πονταρω για την επιβιωση μου.    
 

 

Χειροκροτήματα στο τσίρκο/Οι βοηθοί της Εξουσίας

Αναδημοσιευση απο eagenst.come

Βλέποντας ζαλισμένος αργά το βράδυ σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, εναλλάξ, ένα ακόμα παραλήρημα κάποιου νεοναζί και ένα μπερδεμένο αστυνομικό ρεπορτάζ για τον φόνο ενός αλλοδαπού που φέρεται πώς αποπειράθηκε να ληστέψει τον θύτη του,  ακούγοντας από τους ίδιους δημοσιογράφους να μιλούν τη μια στιγμή για «τραμπουκική επίθεση που στρέφεται κατά της δημοκρατίας μας» (αναφερόμενοι στο πρώτο συμβάν) και την αμέσως επόμενη, αναφερόμενοι στο δεύτερο συμβάν, για «δικαιολογημένη αυτοδικία, νόμιμη άμυνα, απελπισία των αθώων κατοίκων μπροστά στην έκρηξη εγκληματικότητας» (εκ μέρους των αλλοδαπών, εννοείται) και βλέποντας στη συνέχεια τα έξαλλα χειροκροτήματα των γειτόνων του δράστη που πυροβόλησε έναν «Αλβανό», κατά την προσαγωγή του στην Εισαγγελία Αθηνών, στην αρχή ανακατεύτηκα λίγο – αίσθημα που έδωσε τη θέση του σε μια κανονική ναυτία και που τελικά εξελίχθηκε σε παραζάλη, ίσως και λόγω της κούρασης από όλη την ημέρα (είναι κουραστικό να προσπαθεί να ζήσει κανείς σ’ αυτή τη χώρα χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του, τον ίδιο του τον εαυτό). Με τρόπο πιο αφαιρετικό και ασυνάρτητο, πέρασαν από το μυαλό μου οι σκέψεις στις οποίες εδώ θα προσπαθήσω να μεταφράσω σε σωστά ελληνικά:
Χειροκροτήματα στο λιοντάρι που περνάει μέσα από πύρινα στεφάνια.
Χειροκροτήματα στον ελέφαντα που κάνει την «μπαλαρίνα».
Χειροκροτήματα στον καλό μαθητή που πέρασε στην σχολή με τις πιο υψηλές βάσεις ακόμα κι αν κατά βάθος ποθούσε κάτι άλλο.
Χειροκροτήματα στον άνθρωπο που δηλώνει (γιατί έχει γλώσσα και μιλάει) συγκλονισμένος από την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής.
Ποιος είναι αυτός που χειροκροτεί; Και εξ ονόματος ποιού; Σίγουρα όχι εκ μέρους του λιονταριού, του ελέφαντα, του καλού μαθητή, του ανθρώπου που σκότωσε άνθρωπο.
Χειροκροτώντας τις πιο χτυπητές αδυναμίες, τα πιο σκοτεινά και ανεπιθύμητα στοιχεία και χαρακτηριστικά ενός πρωταγωνιστή κάποιου δράματος, δεν συνεχίζεται μόνο, σε σημείο που να φτάσει σε υστερικό κρεσέντο, το χειροκρότημα στο τσίρκο, αλλά χάνονται ή καταστρέφονται ζωές και θάβονται για πάντα τα πιο ευγενικά αισθήματα και οι προσωπικές, ιδιαίτερες, αξίες και αντιλήψεις του θλιβερού κεντρικού προσώπου. Έτσι, κάτω από την πίεση του αφηνιασμένου όχλου, μεταλλάσσονται όλοι σε κάτι που δεν θα ήθελαν να είναι.
Όλοι αυτοί οι συγκεντρωμένοι συγγενείς, φίλοι, γείτονες (αλλά και άλλοι… υποστηρικτές) του νεαρού φοιτητή που πυροβόλησε έναν άλλον άνθρωπο, αλήθεια τι χειροκροτούσαν; Αυτόν που ο ίδιος φέρεται να δήλωσε πως θα είναι μια ζωή συντετριμμένος γι’ αυτό που έκανε; Μήπως χειροκροτούσαν τον «βρασμό ψυχικής ορμής» που τον οδήγησε στην αποτρόπαια πράξη του; Τον Εισαγγελέα που διατύπωσε (ορθά ή εσφαλμένα – δεν είναι αυτό το θέμα μας και δεν θέλουμε να γίνουμε κατήγοροι στη θέση του θεσμικού κατήγορου) την κατηγορία όπως την διατύπωσε; Την σωστή «απονομή δικαιοσύνης» (μα πώς, αφού κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς συνέβη από την αρχή της ιστορίας έως και το τέλος και η Αστυνομία ακόμα αναζητούσε αποδεικτικά στοιχεία προκειμένου να αποσαφηνιστεί τι στο διάβολο έγινε εκεί πέρα); Μήπως το «Νόμο» τον ίδιο;
Αυτοί οι νομοταγείς πολίτες που ζητούσαν την μη εφαρμογή του νόμου αλλά την «απονομή Δικαιοσύνης», έτσι, απλώς και αορίστως, αλλά και κάτι άλλοι φυρερίσκοι που προεκλογικά και μετακασιδιάρικα, έσπευσαν να κάνουν δηλώσεις του είδους «στηρίζουμε το ελληνόπουλο που απέδωσε Δικαιοσύνη, αμυνόμενο», είναι σίγουρο πως αγνοούν το εφαρμοστέο – σε μία τόσο θλιβερή υπόθεση – δίκαιο. Δεν ξέρουν ούτε τι είναι «νόμιμη άμυνα», ούτε τι είναι η «υπέρβαση ορίων αμύνης», ο «βρασμός ψυχικής ορμής», η «ανθρωποκτονία από πρόθεση», ο «ενδεχόμενος δόλος», η «ελαφρυντική περίσταση» κλπ.
Αυτό που ξέρουν είναι ότι ο Νόμος όταν τους εξυπηρετεί πρέπει να εφαρμόζεται με κάθε κόστος, γιατί ακριβώς «Αυτός είναι ο Νόμος» (του Μωυσή, ο θεϊκός, αλάνθαστος Νόμος), ενώ όταν δεν τους αρέσει πρέπει να επικρατεί «η Δικαιοσύνη» όπως την αντιλαμβάνονται οι ίδιοι (μέσα στα περιθώρια που τους δίνει ο πάντα ταξικός νόμος ενός αόρατου και σεβαστού νομοθέτη). Πώς αλλιώς θα βρει ο κάθε κυριαρχούμενος, ο κάθε (περισσότερο ή λιγότερο) κακομοίρης έναν ακόμα πιο κακομοίρη να ξεσπάσει επάνω του όλη του την κακομοιριά, την άγνοια και το μίσος;
Με τον Θεό-Νόμο μπορείς να συναλλαγείς (όπως και με τον «κανονικό» Θεό…), να παραμερίζεις κάθε λογική και κάθε ηθική Πιστεύοντας, και, σε αντάλλαγμα, να μπορείς να ζητήσεις και μια μικρή χάρη κάθε τόσο…!
Λίγη ώρα πριν ένας νεοναζί τηλεοπτικοποιήσει με χολυγουντιανό (b-movie) τρόπο τις καθημερινές σφαγές και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών από τα φιλαράκια του – γνωστά σε όλους για την επιχειρηματική τους δραστηριότητα (ειδικά στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονας, βοήθειά μας!…) καθώς εκτελούν συμβόλαια θανάτου, ελέγχουν τα μπουρδέλα εκμεταλλευόμενα τις θηλυκές «υγειονομικές οροθετικές βόμβες» του Υπουργού Υγείας που οι ίδιοι και/ή οι συνεργοί τους άρπαξαν από κάποια ανατολική ή εξωτική χώρα και που είναι καλές όσο αποφέρουν χρήμα – λίγο πριν λοιπόν, αυτός ο καραφλός νεανίας, έλεγε ότι πρέπει να επανέλθει η θανατική ποινή για τους εγκληματίες λαθρομετανάστες που σκοτώνουν Έλληνες! Σημειώνεται ότι για την Χρυσή Αυγή λαθραίοι είναι όλοι οι μετανάστες, μιας και, σύμφωνα με γνώμη άλλου καραφλομουστάκια χοντροκέφαλου μεγάλου φιλόσοφου της Χρυσής Αυγής, «αφού όλοι ήταν λαθραίοι μέχρι να γίνουν νόμιμοι, για εμάς θα είναι όλοι πάντα λαθραίοι». Ούτε λόγος βέβαια  για το τι πρέπει να κάνει ένας αλλοδαπός όταν ένας επαγγελματίας ή ένα καθαρματάκι της οργάνωσής του αποπειράται να βιαιοπραγήσει εναντίον του.
Αυτοί οι τύποι λοιπόν, μιλάω τώρα για εκείνους που χειροκροτούσαν τον φοιτητή που υπό άγνωστες σε εμάς, αλλά και στις δικαστικές αρχές συνθήκες (αφού το τι συνέβη, σύμφωνα με το νόμο τους, είναι ακριβώς θέμα δικαστικής διάγνωσης – αντικείμενο μιας μελλοντικής δίκης) σκότωσε έναν «Αλβανό ληστή» (;), παρασυρόμενοι από το γενικό πνεύμα της σύγχρονης κοινωνίας για το τι είναι Νόμος, αλλά και από τις ειδικές συγκυρίες που επικρατούν στην επικαιρότητα (μιλάω για την τάση πλήρους εκφασισμού και αποβλάκωσης της κοινωνίας με τις ευχές των κυρίαρχων, του κράτους και των μηχανισμών του και τη βοήθεια φασιστοειδών), χειροκροτούσαν έναν άνθρωπο για κάτι που ο ίδιος λέει ότι μισεί τον εαυτό του. Με τα χειροκροτήματα και τα υστερικά τους «μπράβο», και τον συγκεκριμένο δράστη θα αποκτηνώσουν, πιθανότατα, και θα γεννήσουν νέους δολοφόνους.
Αυτοί οι τύποι, όταν δήλωναν στα τηλεοπτικά κανάλια ότι «ανήκουν σε όλα τα κόμματα» προφανώς έλεγαν την αλήθεια. Δεν μπορεί να είναι όλοι τους ψηφοφόροι των νεοναζί (αν και με 441.000 ψήφους κάποιοι θα είναι….), αλλά είναι όλοι τους εν δυνάμει φασίστες. Ήδη ακουμπούν με το ένα πόδι στον φασισμό και τον ρατσισμό και ούτε το παραδέχονται ούτε το καταλαβαίνουν . Αύριο, που θα εξαθλιωθούν ακόμα περισσότερο, θα γίνουν καθαρόαιμοι φασίστες (όπως κι αν θα αυτοπροσδιορίζονται).
Εμείς οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι η επιλεκτική «ανομία» όλων αυτών των τύπων (νοικοκυραίων και φασιστοειδών) είναι αποτέλεσμα του ίδιου του Νόμου, αυτού του απίστευτου ταξικού όπλου των κυρίαρχων που ταυτόχρονα συνθλίβει και αλλοτριώνει τους ανθρώπους, ότι είναι μία εντελώς αναμενόμενη και φαινομενική παρενέργεια των «νομοταγών» και σε καμία απολύτως περίπτωση μία αντισυστημική απόρριψη του Νόμου και της ετερονομίας του, του Κράτους και των θεσμών του. Αντίθετα είναι δημιούργημα αυτών. Και όλοι αυτοί οι δήθεν αντισυστημικοί φασιστο-ρατσιστο-νοικοκυραίοι, εκτός από ωρολογιακές βόμβες σε μια κοινωνία που παραπαίει, είναι ίσως οι κρυφοί, οι αθόρυβοι, αλλά οι σταθεροί και αιώνια πιστοί βοηθοί της Εξουσίας.

χωρις τιτλο

happy gay pride day

χωρις αυταπατες 

γιατι που αλλου, 

αλλωστε, 

να μας βρεις ολες μαζι μαζεμενες;

με αυτη τη διαθεση....

bath salts

Μια τετοια μερα, στην αθηνα, με τοση ζεστη, γιατι να βγω εξω;
Γιατι ως ενα cyborg που σεβεται την εαυτη της δεν μπορω να μεινω καιρο xωρις υπολογιστη.

Ενα λαπτοπ για ενα σκυλι.
Μα γιατι δεν με περιμενε στη βικτωρια οπως της ειπα; Που να γυρναει τωρα;

Στις εφημεριδες λενε πως πιανουν σκυλια και τα τρωνε. οι πεινασμενοι.
Στις εφημεριδες λενε ακομη πως σοκαριστηκαν με τον κ. που δερνει στον αερα.
Λενε ακομη πως αυτος που "εφαγε" το διαρρηκτη στην παιανεια εxει ψυxη...
Εxει ψυxη! Γιατι οι διαρρηκτες μας κλεβουν το βιος μας. Ειναι και αλλοδαποι. Ποια τοτε η διαφορα του να δερνεις στον αερα, ανερυθριαστα, τα "κουμουνια" που στηριζουν τους "αλλοδαπους" με το να σκοτωνεις τους ιδιους;

Νομιμοποιημενη παρανοια.

Βγηκε, λεει, στις ΗΠΑ ενα ναρκωτικο που οταν το τρως τρως και τον διπλανο σου. Κανιβαλισμος. Μωρε τι μας λες. Τα ντρογκια xρειαζομασταν. Μηπως ο κοινωνικος κανιβαλισμος δεν σταζει αιμα; Δεν σκιζει σαρκες;
Ηρωας ο μαλακας που εφαγε το ληστη. Ηρωας σε λιγο και ο μαλακας ο φασιστας (δεν βαζω το ονομα του στο μπλογκ μου, φτου κακα).

Εxω και κατι φιλες που ορκιζονται πως λιγος ερωτας θα μας σωσει.
Εxω τις αμφιβολιες μου για αυτο αλλα ποτε δεν ξερεις.

υ.γ. Αρxιζει και το EURO.
Αρτος και θεαματα για να γουσταρει ο λαος...

καλεσμα σε πορεια

Οροθετικές γυναίκες ή, μήπως, οροθετικοί λόγοι; 

πορεια αλληλεγγυης

τεταρτη 6 ιουνη προπυλαια

bonjour

tristesse

ο θανατος μας κανει πιο πραγματικες

Θυμαμαι τη γιαγια μου να με πηγαινει στο κοτετσι, περνωντας με απο ενα σκιερο αμπελι, απο το χωματινο μονοπατι, λεγοντας μου ιστοριες απο τη ζωη της. Και οταν μου εδινε το ζεστο αυγο που με δυο τρυπουλες, μια απο την καθε πλευρα που το ρουφουσα ωμο, μου ελεγε για το γαμο της, τα παιδια της, τη ζωη της ολοκληρη. Και περα απο το αυγο δεν μου εδινε αλλη χαρα. Οι αφηγησεις, της, αφηγησεις πικρας με συμβουλευαν να προσεχω μη πεσω κι εγω σ'αυτο το πηγαδι που χωρεσε ολη της την υπαρξη.

Θυμαμαι τη γιαγια μου, παντα μικροκαμωμενη, με ομορφα γαλαζια ματια και μαυρα μαλλια, να τα χωραει ολα κατω απο ενα μαυρο μαντηλι και μια μαυρη ποδια. Θυμαμαι τη γιαγια μου στο χωριο να σερβιρει αυγολεμονο με κανελα στην κυριακατικα μαζεμενη οικογενεια, να καθεται στο πεζουλι του σπιτιου της, να βλεπει τις φιλες της. 

Θυμαμαι την γιαγια μου να χανει σιγα σιγα την επαφη με το παρον, να μη θυματε πια παρα μονο τις στιγμες τις οδυνης. Τις στιγμες της ελλειπους στοργης, το ξυλο και την φτωχεια. Θυμαμαι να μη νιωθει κανεις την αναγκη της για αγκαλιες και χαδια, για ερωτα και για ζωη. Μια ζωη μαζεμενη και αδικη. Ηταν ομως η ζωη της και οταν αρχισε να την ξεχναει με θυμαμαι να λεω πως αυτο ειναι επιτελους κατι που κανει ηθελημενα. Με τη δικη της βουληση.

Η ζωη της γιαγιας μου με εμαθε τι παει να πει πατριαρχια στην πιο υλικη της μορφη.

Η γιαγια μου πεθανε προχτες, με εναν θανατο ομορφο και απλο, χωρις να μπορεσει να διαννοηθει μια αλλη ζωη κι εγω φερω το ονομα της μαζι με τις αφηγηματοποιημενες μνημες της, την πιο πολυτιμη κληρονομια της. 

αστικοι νομαδες στις μητροπολεις 2

ειναι καποιοι τοποι,
τοποι μητροπολιτικοι,
που μοιαζουν να τραβανε πανω τους ολοι μας τη μαυριλα.
κομματια που ξερασαμε σε καποια τουαλετα
τραβωντας γρηγορα το καζανακι
για να μη βλεπουμε τιποτα απο αυτα.

νεκροι τοποι, τοποι γεματοι ζωη.

τοσιτσα
μουσειο
μπανιερες και προπυργια καθετης πτωσης.
ελπιδες εξιδανικευμενης συνυπαρξης
αιωνιως ανεσταλθησα σ' εναν αποηχο του αυριο.

η θεση απο την οποια μιλας
ειναι και η θεση
απο την οποια φτιαχνεις τον κοσμο.

ssss
μονο δυνατα.

αστικοι νομαδες στις μητροπολεις.

μ'αρεσει το παρκο την ωρα, λιγο πριν δυσει ο ηλιος,
με το αερακι που μου παγωνει τις γαμπες και τους
μελαχρινους αντρες να παιζουν παιχνιδια με μπαλακια.
και να μην ακουω λεξη ελληνικα γιατι τα βαρεθηκα
σ'αυτην την πολη να μη μ'αφηνουν στιγμη να ξεχαστω.
ξοδευω τα λεφτα μου σε παστες, φουστες και τσιγαρα
και ονειρευομαι μια βεσπα να παιρνω τις φιλες μου βολτα
τα σαββατοκυριακα. αντ'αυτου, μου αναλογει ενα ποδηλατο
χωρις φρενα. οχι φρενα, οχι αλλες κατηφορες.
δεν ειναι κι ασχημα να παταω τα χαμομηλια, να χαζευω τα συννεφα,
ειναι κι αυτο ενας τροπος να περνας την ωρα σου,
ντυνοντας καπως λυρικα τα απογευματα.

την ιδια ωρα κατι κακο παιζει στην ασοεε...

για τα τελευταια γεγονοτα

«Η δημοσιοποίηση των στοιχείων ταυτότητας και των φωτογραφιών, καθώς και της ποινικής δίωξης
που ασκήθηκε σε βάρος των παραπάνω έντεκα γυναικών αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού
συνόλου και προς την ευχερέστερη πραγμάτωση της αξίωσης της Πολιτείας για τον κολασμό των
παραπάνω αδικημάτων. Επίσης, για την αποκάλυψη της τυχόν τέλεσης από μέρους τους παρόμοιων
πράξεων, της προτροπής όσων έχουν ήδη συνευρεθεί μαζί τους να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις,
καθώς και της αποτροπής του πανικού που θα μπορούσε να προκληθεί σε όσους έχουν συνευρεθεί με
εκδιδόμενο πρόσωπο με όμοια χαρακτηριστικά»
1/5/2012 – Ανακοίνωση της Ελληνικής Αστυνομίας
/Υπουργείο Προστασίας του ΠΟΛΙΤΗ (sic)

Στη χώρα που το εμπόριο γυναικών είναι καθημερινότητα, που οι άντρες κοινωνικοποιούνται μέσα από την υποτίμηση των γυναικών και μαθαίνουν τη σεξουαλικότητά τους μέσα απ’ το ρόλο του πελάτη, στη χώρα του μισογυνισμού, της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και του εθνικισμού, το κοινωνικό σύνολο “προστατεύεται” μέσα από την επιχείρηση εξόντωσης των εργατριών του σεξ που φέρουν τον ιό HIV.
Σύλληψη, προφυλάκιση και δημοσίευση των στοιχείων γυναικών που αποτελούν «δημόσιο κίνδυνο» για το γεγονός και μόνο ότι είναι οροθετικές και σεξεργάτριες. Το AIDS αντί να αφορά την προσωπική και συλλογική διαπραγμάτευση και φροντίδα γίνεται έγκλημα και δημόσια απειλή όταν αγγίξει τις ιερές οικογενειακές δομές, τηνετεροφυλόφιλη, αναπαραγωγική σεξουαλικότητα. Οι εργάτριες του σεξ, μέχρι πρότινος ένα αθώο χόμπι για τουςάνδρες-πελάτες, μέσα σε μια νύχτα γίνονται κίνδυνος-θάνατος. Το κράτος στο ρόλο του προστάτη της υγειούς σεξουαλικότητας, των φυσιολογικών σχέσεων έρχεται να τιμωρήσει όπως πρέπει αυτές που συμβολίζουν το κακό: τις πόρνες, τις άρρωστες και ακόμα χειρότερα τις ξένες. Πάντα στο όνομα της μακροζωίας των στυγνών εκμεταλλευτών που αποκαλούνται ελληνική κοινωνία, που απαιτούν να διασκεδάζουν εις βάρος των άλλων χωρίς καμιά ευθύνη. Είναι το κράτος που νοιάζεται, το κράτος που μεριμνά, το κράτος
που φροντίζει το λεγόμενο «κοινωνικό σύνολο».
Αλλά είναι αυτό το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ των βιαστών, των ρατσιστών, των μικρών και μεγάλων φασιστών του “να ξεβρωμίσει ο τόπος”, του “μας παίρνουνε τους άντρες”, του “τα ‘θελε κι αυτή”, που δεκαετίες τώρα ποδοπατεί, εκμεταλλεύεται, φυλακίζει, βιάζει και δολοφονεί ατιμώρητα αυτές που δεν έχουν φωνή.
Είναι αυτό το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ που “προστατεύεται” μέσω της εξόντωσης των “ξένων”, των “μολυσματικών” και “αναλώσιμων”, που θέλει να “καθαρίσουν” οι πόλεις από ανθρώπους που ορίζει ως απόβλητα.
Είναι αυτό το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ που θεωρεί λογικό κάποιος που αγοράζει σεξ να φοράει καπότα όποτε γουστάρει χωρίς καμιά ευθύνη γι’ αυτό ενώ ταυτόχρονα θεωρεί επικίνδυνη εγκληματία αυτή που δουλεύει με όρους σκλαβιάς στα κάτεργα που συντηρεί ο ελληνικός ανδρισμός.
Είναι ένα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΤΩΝ, που οι φάτσες τους μας είναι ήδη γνωστές, ζουν δίπλα μας και ανάμεσά μας, είναι συνάδελφοι, συγγενείς, συμμαθητές. Και αποτελούν συνεχή απειλή, σωματική και ψυχική, για όσες και όσους στιγματίζουν και αποκλείουν στη βάση των καθιερωμένων προνομίων τους
.
ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ
& ΟΣΟΙ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΝ ΠΛΑΤΕΣ!
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΡΓΑΤΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΞ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΦΙΚΙΝΓΚ.
__________________________________________________________ QVzine.net ________________

ανιχνευοντας το ναρκισσισμο

δεν μπορω να κοιμηθω.
ξυπνησε η αναγκη μου για αιμα
και στριφογυρναω στα ζεστα σκεπασματα
εχοντας χασει προ πολλου τα ορια της μορφης μου.

η σκια μου με εγκατελειψε πριν 4 χρονια και κατι.
τωρα πια μονο γυμνη λεω καποια αληθεια για μενα.

χαθηκα και βρεθηκα τοσες φορες
πριν αρχισω να κολυμπαω σ'αυτο το πρασινο ποταμι.
εχω λεπια;
εχω ουρα;

οι φιλες μου ειναι οι πιο ομορφες.
οι φιλες μου ειναι οι πιο εξυπνες.
οι φιλες μου ξερουν να πολεμουν
με τα χερια,
με τα λογια,
με σπαθια και ακοντια.
ανασαινουν και μαζι τους ανασαινει ο κοσμος.
κι αυτες περιφερονται
στους δρομους
σε πορειες
σε αμφιθεατρα
και πεζοδρομους
ανεμελες για τις δονησεις των βηματων τους.

ειναι και αυτη η αναγκη μου για αιμα
με βασανιζει κατι βραδια σαν κι αυτο.
ειναι σπανιες οι στιγμες της πληρωσης.
οσο κι αν ταξιδευω αυτη μενει εκει
ανεγγιχτη
αταλαντευτη
αναποφευκτη
ανυποψιαστη

και ο πολεμος μαινεται
σαν να μη συνεβη τιποτα.

τιποτα

χωρις τιτλο

ετσι τραγουδακι.

Η πολιτική του φόβου ως οργανωτική αρχή και ως σύστημα ταξινόμησης

«Η Αθήνα θα καθαρίσει σε λίγες ημέρες. Σήμερα ή αύριο θα ανακοινωθεί ότι τα διαμερίσματα στα οποία υπάρχουν μαζικά λαθρομετανάστες θα αδειάζουν και θα διώκονται ποινικά οι ιδιοκτήτες».

«Πρέπει να ανακαταλάβουμε το δημόσιο χώρο και να μην υποταχθούμε σε αυτούς που θέλουν τους πολίτες υποταγμένους στο φόβο» παρατήρησε μεταξύ άλλων ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Ο φόβος  και το αίσθημα ανασφάλειας του πολίτη, η ανάγκη καθαριότητας, αναπόφευκτα συνηφασμένη με την έννοια της καθαρότητας  (του έθνους;) παίζουν μπάλα στο ενδοκρισιακό σκηνικό, μαζί με νέα κέντρα κράτησης ανά τον ελλαδικό χώρο και αγωνίες για το πόσο το μικρεμπόριο των μεταναστών επιβαρύνει την εθνική οικονομία και την εθνική υγεία.  Ο κύριος λόγος για τον φόβο, τον φόβο του ξένου που διεισδύει (sic) και αλλειώνει, κλέβει (από υλικό μέχρι πολιτισμικό πλούτο), πηγαίνει τον προοδευτικό δυτικό πολιτισμό πίσω. 

Τα επιχειρήματα που συγκροτούν αυτό το σκηνικό έρχονται από τις απαρχές του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού που αντλεί τα θεμέλια του από την έννοια της προόδου και του ορθολογισμού, αξίες που ο δυτικός λευκός άνθρωπος (άνδρας;) φαίνεται να φέρει από αρχής του  κόσμου (του) με την υποχρέωση να εξάγει σε δεύτερους και τρίτους κόσμους, κόσμους –σχήματα αναγκαία για την διατήρηση της ευρώπης και της βόρειας αμερικής στη θέση του πρώτου κόσμου. Γιατί ο δυτικός πολίτης είναι κατα κύριο λόγο λευκός, αρτιμελής, εργατικός, καθαρός, αναπαραγωγικός, λογικός, και το γένος των επιθέτων είναι κυριολεκτικό. Τα θεμέλια της νεωτερικότητας χρειάστηκαν πολλές γυναίκες πρωτομαστόρων για να σταθεροποιηθούν και αυτή η σταθεροποίηση είναι μια συνεχής διαδικασία, το γίγνεσθαι πολιτισμένος απαιτεί τόσο κοινωνικούς όσο και βαθύτερους αποκλεισμούς της πολυπλοκότητας της ύπαρξης. Με άλλα λόγια ένα έθνος και ένα εθνικό υποκείμενο συγκροτούνται με διαδικασίες, αν όχι ταυτόσημες, σίγουρα παραπλήσιες και με μηχανισμούς κοινούς. Οι μηχανισμοί συγκρότησης του υποκειμένου και οι μηχανισμοί συγκρότησης της κοινότητας του συμπίπτουν. 

"Most people mistake their sexual preferences for a universal system that will or should work for everyone". Gayle Rubin.

Αν τώρα αντί για σεξουαλικές προτιμήσεις πούμε τρόπους ύπαρξης πολιτισμικά ορισμένους, μπορούμε να καταλάβουμε κάτι για το μεγάλο σχήμα του έθνικού κράτους, τους μηχανισμούς  κίνησης και λειτουργίας του. Από τις τρεις μεγάλες πισίνες άντλησης προσωπικών χαρακτηριστικών και θέ(α)σης σ(για)τον κόσμο, τη φυλή, το φύλο και την τάξη, ας μείνουμε στην φυλή μιας και η άνοδος της άκρας δεξιάς αποτελεί μια κοινή συνιστώσα πολιτικής αναστάτωσης. 

Το ανόμοιο και το ανοίκειο. Ζούμε σε μια εποχή που τα αντιπαραθετικά δίπολα αποτελούν τον βασικό τρόπο συγκρότησης της πραγματικότητας μας. Πχ, θυληκότητα- αρρενωπότητα, καλό- κακό, φύση- πολιτισμός, ξένο- οικείο, καθαρό- βρώμικο κλπ. Το κάθε μέρος από τα δίπολα αυτά είναι αδύνατο να σταθεί μόνο του, χωρίς την διαδικασία της διαρκούς αντιπαράθεσης με το αντίθετο του. Η κινητικότητα είναι απαραίτητη για την διατήρηση της αίσθησης της επιλογής, «της ελευθερίας της γνώμης», ενώ το συγκεκριμένο πλαίσιο επιλογών είναι απαραίτητο για τη διατήρηση του ίδιου του συστήματος. 

Για τη διατήρηση των ορίων του κράτους, ενός συγκεκριμένου κράτους, όπως τα ξέρουμε τις τελευταίες δεκαετίες, εθνικά και καπιταλιστικά, είναι απαραίτητη η τήρηση ορισμένων κανόνων. Κανόνων ταξικών, έμφυλων και φυλετικών. Όποια μορφή και αν έχει η κρατική διακυβέρνηση οι κανόνες τηρούνται. Θα έλεγα ζούμε τις μέρες που τα όρια παιρνάνε κρίση, το σύστημα δεν λειτουργεί καλά, δεν «ευημερεί», όπως θα έλεγε και κάποιος μορφωμένος θείος,αλλά το σύστημα πρέπει να διατηρηθεί πάση θυσία. Εδώ έρχεται ο φόβος, ο φόβος της απώλειας της ακεραιότητας του υποκειμένου του οποίου η μοίρα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μοίρα του εθνικού κράτους στο οποίο καταλογογραφήκε η γένννηση της. 

Αποτελεί παραλογισμό και έξυπνη διαφυγή του κυρίαρχου λόγου το «μεταναστευτικό πρόβλημα» και το «πρόβλημα της εγκληματικότητας» καθώς η απώλεια και η τρωτότητα φαίνεται να απορρέουν από το ότι είμαστε σώματα κοινωνικά συγκροτημένα, προσκολλημένα σε άλλους, απειλούμενα από την απώλεια αυτών των προσκολλήσεων, εκτεθειμένα στους άλλους, απειλούμενα από βία εξαιτείας αυτής της έκθεσης.  Με αυτή τη σκέψη ως υπόβαθρο τα γεγονότα μετά το θάνατο του έλληνα κατοίκου στην ηπείρου μπορούν να προσεγγιστούν ως μια προσπάθεια, βίαιη, φοβική και δολοφονική, εξάλειψης της αίσθησης της τρωτότητας. Μια προσπάθεια εκ νέου, απόδοσης της έννοιας του ανθρώπινου σε μια μερίδα του πλυθυσμού, που μοιράζεται ορισμένα χαρακτηριστικά και όχι κάποια άλλα. Ο φόβος της ευαλωτότητας, της απώλειας της ακεραιότητας δεν μπορεί να ξεπεραστεί καθώς εσωκλείει μια αρχική απώλεια που προέρχεται από τον διαχωρισμό μεταξύ εαυτού και άλλου. Δυο κατηγορίες συγκροτημένες στην αντίθεση τους με τα χαρακτηριστικά της καθεμίας να ποικίλλουν ανάλογα τα συμφραζόμενα. Το πένθος θα μπορούσε να γίνει μια διαδικασία μεταμόρφωσης, το πλήρες αποτέλεσμα της οποίας δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει κανείς εξαρχής. Το πένθος το ίσα μοιρασμένο για όλους τους νεκρούς μιας ανθρωπότητας που ποτέ δεν συμπεριέλαβε τους πάντες, αντιθέτως πάνω σε αυτήν ακριβώς την παράλειψη συγκρότησε την ύπαρξή της. 

Ο νεκρός έλληνας πενθήθηκε δημόσια, θρηνήθηκε η απώλεια της ζωής του. Οι ζωές των μεταναστών που χάθηκαν εκείνες τις μέρες και των κάθε λογής μεταναστών που χάνονται καθημερινά, δεν δυνάνται καν να εξατομικοποιηθούν. Και αυτό δεν είναι ανθρωπιστικό, γενικευτικό ολίσθημα της σκέψης μου, είναι η κυρίαρχη πολιτική επιλογή για τη διατήρηση των τρόπων λειτουργίας του οικονομικο/κοινωνικού συστήματος. Τα κέντρα κράτησης και οι υγειονομικές βόμβες καταδεικνύουν τον εχθρό που εσωτερικοποιήθηκε, ατυχώς, και χρειάζεται να επανενταχθει, οριοθετημένος, στα όρια του πολιτισμένου διανοητού. Η νεκρολογία του περσινού μαίου πρέπει να θεωρηθεί ως μια πράξη οικοδόμησης του έθνους. Μια υπενθήμηση του είδους των πράξεων που οικοδομούν ένα έθνος.  

Ο νεκρός έλληνας κάτοικος αποτέλεσε το σύμβολο του κέντρου της πρωτεύουσας, της καρδιάς του κόσμου μας ολάκερου, που βάλλεται και τον παράνομο εγκληματία, την απειλή την προερχόμενη από τον μεγάλο Άλλο του δυτικού Εαυτού, την ανατολή, που αιώνες τώρα φορτώνεται τα απόνερα της δύσης για την διατήρηση της συλλογικής  εσωτερικής της καθαρότητας. 

Τα μεγάλα σχήματα πάντα γοητεύουν λόγω της υπόσχεσης σταθερότητας και ασφάλειας και η βλακεία του ανθρώπινου είδους αποτελεί συστατικό χαρακτηριστικό  της ταυτότητας του. Έτσι και η συγκρότηση κοινοτήτων πάνω στο κριτήριο της εσωτερικής ομοιότητας αδυνατεί πάντα να επιφέρει τη σταθερότητα που υπόσχεται και προσδοκάται. Ακριβώς γιατί η βία και η εξάλειψη του κάθε φορά άλλου είναι βασικό κομμάτι της διαδικασίας εξέυρεσης και επίτευξης της ίδιας της ομοιότητας/σταθερότητας. 

υ.γ. η βιβλιογραφία ας ανευρεθεί σε διάφορα βιβλια, σημειώσεις, μπλογκς και συζητησεις. 

στη φιλη που αρεσει η σοκολατα

την ξερω αυτη την πικρα.
μπορει να μην ειναι σοκολατα,
χωρις γαλα,
που σου καιει τον ουρανισκο,
η ηδονη ομως που αφηνει στα σωθικα
μοιαζει μετακατακλυσμιαιος καθαρισμος.
μενει η σαρκα χωρις ψυχη, ακεραια.

ο πολεμος μαινεται
μα εγω βρισκω νηματα, αγγιγματα,χαμογελα.
πασχα ελληνων αναρχικων και φετος
και ολα καλα στην μεγαλη μας οικογενεια.
οπως σε καθε σπιτικο
θα κρυβουμε κι εμεις κατω απ' τα χαλακια,
της εξωπορτας, της κουζινας, του μπανιου
τη σκονη που αφηνει η συντριβη
της συνυπαρξης.

συντριβη μικρων,απειροελαχιστων
τρισεκατομυριων μοριων.

μη λυπασαι,
στοχευσε μονο το φεγγαρι και
θα την κανουμε εκτος γαλαξια.
 

επειδη κανεις δε μαθαινει απο τα λαθη του...

η δικια μου η ληθη ας εχει το ονομα σου...

σαν να μη περασε μια μερα

οι συνδεσεις και οι αποσυνδεσεις με τρομαζουν,
με ταραζουν,με διαλυουν επειδη ετσι μας εμελλε,
καμια σχεση να μην γεμιζει τη θεση μιας αλλης.
και ειναι τοσο τρομαχτικα τα κενα που μενουν
να χασκουν,σα ξεχαβαρλωμενα παραθυρα
κρεμασμενα στο πουθενα.
και ειναι που καποιος σοφος, καποτε, ειπε πως
οτι ζουμε το δημιουργουμε μονες μας, το πιο
βασανιστικο....

η μιχαλακοπουλου ητανε ποταμι

κλειστοφοβιες

η ανια
ειναι το μεγαλυτερο οπλο της αποσυνθεσης,
η ανια και η επαναληπτικοτητα ασυνδετων νοηματικα
ασκησεων.
η πολη κυκλοφορει αναμεσα μας σαν καλοστημενο
σκηνικο, γιγαντιαιων διαστασεων.
τοσο μικροι φαινονται οι ανθρωποι και τοσο εμφανεις
ταυτοχρονα.

μια αποσταση,προμελετημενη,βιωνω
και τον κινδυνο να με ρουφηξει ενα πηγαδι.
η εξεγερση, μου λενε οι συντροφοι,
και την ιδια στιγμη ασφυκτιω στην ιδια μας την συνηπαρξη.
 
παντα οι ανθρωποι θα με τραυματιζουν
και παντα στους ανθρωπους θα αναζητω το καταφυγιο.

το βραδυ στην ομονοια δεν κυκλοφορουν γυναικες μονες.
και,ξερεις, αυτοι που μπαινουν για προστατες,συνηθως,
ειναι σαν κι αυτους απ'τους οποιους σε προστατευουν.

ποιος ξερει τι αναζηταμε απο τις σχεσεις μας,
τι θυμομαστε και τι ξεχναμε.

το ΠΑΜΕ κατω απο τα παραθυρα προχτες με εβαλε σε αναπολησεις
και με τρομαξε.

μουσικη για καληνυχτα;

η lolita burnt παει εξοχη

nympomania απο holly adams