musica clasica

περνανε οι ωρες, καπως δυσπεπτα
μα οχι δυσειωνα.
ειναι ο διαχυτος, χειμαζωμενος ασθησιασμος σου
που σε σωζει και δεν σ'αφηνει να σταθεις.
ορισε μου ενα ραντεβου κι εγω θα ρθω
πετωντας,
ακροπετωντας
ως την ακρη των σχισμων σου.

γκρεμιδι.

αφοβο τιποτα
αφοβη πτωση.

μα εσυ εισαι ενα τσακαλι
φυλακισμενο σε μια γκαρσονιερα.
κι αδυμωνεις να βρεις το αλλου.
το εκει.
και βρισκεις παντα κατι απο το τωρα.
σ'ολα τα βηματα που σερνεις.
ανεμελα.
α π ρ ο σ χ η μ α τ ι σ τ α .

απολαμβανω να χτυπαω το πληκτρολόγιο
ενωσω γραφ-φω.
απολαμβανω να χτυπαω ρυθμικα, δυνατα και φαλτσα.
και ειμαι χαρουμενη και ηρεμη,ρε γαμωτο.
και παντα μενει κατι που ρωταει.

κι ολα εχουν τοση μα τοση σημασια.

υ.γ. http://www.kinimatorama.net/node/18178

αντε

και
καλη μας χρονια.

χαρτομαντεια

βαλες αναποδα ειναι ο φοβος γι'αυτο που αλλαζει,
ο φοβος γι' αυτο που μενει ιδιο,
ο φοβος για το καθε βημα.
βαλες αναποδα ειναι η κληρονομια απο τον πατερα.

οσο κι αν καλεις,δεν σηκωνω το τηλεφωνο.

μακραινουν οι ωρες
και τα λεπτα, σαν ιστοι μπλεγμενοι,
οραματιζονται στιγμες αλλες,
που τα ονειρα θα μπαινουν σε σειρες
καλοπλεγμενες, φωτεινες.
δεν με θυμασαι.
δεν συστηθηκαμε ποτε
μα τωρα σ'εχω αναγκη.
σαν να στερεψαν οι στιγμες μου
και να αναζητω εναγωνιως, στοργικα
μιαν εξοδο.
μιαν εισοδο.
το τωρα στερεψε
αλλες πηγες χρειαζονται
να μπω μεσα τους
να βρω το φως μου.
πηγες στοιχειωμενες
να κουβαλαν στα νερα τους το παρελθον του κοσμου
να μου ξεπλυνουν την καρδια
φορωντας ενα οραμα καινουριο,
φιλντισενιο.

αναγκες για καινουρια ματια, να ξαναδω τον κοσμο.

φεγγαροχτυπηματα

αυτη την πανσεληνο
θα μακρυνουν τα μαλλια μου
και θα γινουν χαλι,
χαλι να με ταξιδεψουν μεχρι τις
κορφες που κατοικεις
και ελπιζεις στις αχτιδες της να σου δωσουν
λιγη γνωση ακομα.

αν ηταν ηχος

η μερα, θα ακουγοταν καπως ετσι...
η φωνη της

αυτο το ποστ δεν εχει τελος

φτου κι απ'την αρχη, μα δεν υπαρχει 

δευτερη, τριτη,τεταρτη αρχη μονο πρωτη, 

(αν πραγματικα υπηρξε κι αυτη εντελει).

κι οσο μετακινουμε τοσο χρειαζομαι τους ανθρωπους μου

να μου θυμιζουν τα ορια της υπαρξης μου

τις σταθερες που με κανουν αυτο που 

ημουν

ειμαι

θα ειμαι.

σαν

ενα τραγουδι

μια αντιδραση

μια μυρωδια

ενα συναισθημα.

δεν ξερω απο τι φευγω και σε τι ξαναγυρναω

καποιες φορες ζαλιζομαι αλλα δεν πεφτω.

απο μικρη δεν επεφτα, δεν λυγιζα, δεν πονουσα

και αυτη η αισθηση της πληρους και οδυνηρης 

καταρευσης σηματοδοτει ενα τοπο νοσταλγικο

για τον οποιο δεν εχω αναμνηση.

μονο ο ερωτας με οδηγησε για λιγο κοντα του

μα τοτε πατησα σθεναρα πανω σε σωματα αλλα

για να σηκωθω και τα καταφερα.

σαν να επαιζα σε ταινια.

και τωρα;

τωρα που στιγμες στιγμες η κατασταλαγμενη μου θλιψη

μοιαζει σαν να μην εκανε ποτε την ολισθηρη της επισκεψη;

τωρα θελω τις λεξεις χωρις συνθετα νοηματα,

τα χαδια χωρις ατελεσφορες αγωνιες.

και ειναι το δωματιο ψηλοταβανο, ευρυχωρο, δεν μου παει καρδια
να αφησω και να βγω στους δρομους,

μα αυτο που λειπει αποψε για να πληρωθει η αποστολη της νυχτας

ειναι λιγη ηδονη και αυτη δεν ερχεται σαν τις πιτσες με ενα τηλεφωνημα.

της πρεπει να ειναι ολοκληρωτικη, συναισθηματικη και ατελεσφορη.

ειμαι σχεδον σιγουρη πως δεν θα παω ποτε για ψυχαναλυση,

αρνουμαι πεισματικα να αναιρεσω τις 

καταληγμενες

ανολοκληρωτες

(αν)αληθειες μου.

η πολη με αναστανωνει και με γαληνευει

η πολη με σκοτωνει για να μου δωσει ξανα ανασα

η πολη χωραει μεσα της τα παντα

επαναστατικες επαιτειους ως ευκαιριες για μια "γιορτη στο ποδαρι",

κοινοτητες απο εγωκεντρικα κατεστραμενα εγω που ξοφλησαν

πριν καν προλαβουν να ξοφλησουν τα χρεη τους,

φιλες που ερχονται και φιλες που χανονται,

κοινοτητες που συν-στεγαζουν τις αντιστασεις τους προσπαθωντας

να αποδειξουν στο αχρονο παρον την βιαιη ιστορικοτητα του,

ανανοηματοδοτησεις και χαντακια,

τσιγαρα στο κενο και βαμμενα νυχια με απαλωτριωμενα μανο.

η πολη με κανει να νοσταλγω τις μυρωδιες του βρεγμενου απεραντου

που αγγιζει τον ουρανο. τα φαραγγια και τις κορυφες.

τα φρεσκα, νοτερα καρυδια και τα κρυα ποταμια.

ετσι οπως το ενα περικλειει ατερμονα το αλλο 

σαν τον κυκλο της ζωης και του θανατου,

της σεληνης και της περιοδου μου.

ακατασχετα, αδιαλλειπτα και ονειρικα.

και τωρα και για παντα αυτο το τραγουδι 

θα θυμιζει μια αμυχη βαθια μεσα.

και

παλια
ημουν
λιγο
ερωτευμενη
μ'
αυτο
το
τυπακι

ετσι

για
το
γαμωτο

ρωγμες

Κανεις δεν ξεχναει.
Τα βιωματα γινονται
ποδια να περπατας
χερια να αγγιζεις
ματια να νιωθεις.

Η εθνικη ενοτητα μοιαζει με ματωμενη γομολαστιχα

Η πολη ειναι ενα μεγαλο χταποδι,
φλαπ φλαπ
η κυρια καλυπτει τη μυτη της,
της βρομανε τα σκουπιδια που
παραγει η ιδια.

Στα εξαρχεια α4, πανω στους καδους,
υπενθιμιζουν "γειτονες, κρατηστε τα
σκουπιδια σπιτι σας".

Κατω απο τα ποδια μου ολα καταστρεφονται
και ολα λειτουργουν κανονικα.

Πως εισαι;
Τυρρανιεσαι ακομα απο την αεναη καταθλιψη
να τα βλεπεις ολα αισιοδοξα;

Καπως σαν να ανοιγουν πρωινες ρωγμες
στα εγκατα της υπαρξης, μυριζε σημερα
το πεδιον του αρεως.

απο τη σαλωμη που μενει στο αιγαλεω

ετσι καθομαι εδω και περιμενω μια φιλη να δουμε
μια ταινια να δουμε τα πραγματα αλλιως.
και μολις τα δουμε αλλιως, θα μου πεις,
τι θα αλλαξει;
φοβαμαι πως ετσι οπως μας πανε τα πραγματα
ολο το γκρι θα διαλεγω.

καταραμενες μερες,
παλι σε βαλτο επεσα.

καλή φάση

μαλλον στερουμαι δυνατοτητας
ορθου λογου.

παμε μια βολτα στο σουπερ μαρκετ

Πολυ μ'αρεσουν οι σακουλες του σουπερ μαρκετ Προμηθευτικη,
με την ελληνικη σημαια πανω.
Ειδικα οταν τις χρησιμοποιω για τα σκουπιδια της τουαλετας....

ανασφαλειες

ωρες ωρες
με πιανει ενας απαραμιλλος φοβος
οτι μπορει να ειμαι στρειτ...
να καπως ετσι.

γυναικες στα οπλα ή προσοχη στις απομιμησεις

Την προηγουμενη βδομαδα ηθελα πολυ να δω μια ταινια
για να περασω το βραδυ μου. Μια ευκολη ταινια,μεισντριμ,
σα να λεμε, που να μη μου βασανισει πολυ το μυαλο. Φευ!

Ψαχνοντας σοτ γκουγκλ επεσα πανω στην Colombiana.

Ταινια φετινη, 2011, με γρηγορους ρυθμους και προταγωνιστρια

τη Zoe Saldana, μια κολομβιανη που εκδικειται για το θανατο των 

γονιων της απο την κολομβιανη μαφια.

Η αληθεια ειναι πως ενθουσιαστηκα και για αυτο κατεβασα και 

αλλη μια ταινια του ιδιου σκηνοθετη, Luc Besson, τις Bandidas,

αναλογης δρασης και αισθητικης. 

Ποιο ειναι λοιπον το κοινο των δυο ταινιων, κοινο 

που με εκανε να τις διαλεξω για να περασω ευχαριστα το

χρονο μου; Για αρχη ο ιπρωταγωνιστριες ειναι γυναικες και 

μαλιστα γυναικες με μεγαλα γκανια, εξαιρετικες επιδοσεις

στο ξυλικι, στις παρανομιες και στις γρηγορες επικυνδινες 

αποφασεις.  Φεμινιστικη αναλαμπη ή αλλη μια χολιγουντιανη μοδα που 

πιανει απο ταραντινο μεχρι την θυληκη εκδοχη των 300,

βλ suckerpunch... 

Εγω θα λεγα οτι το θεμα ειναι λεπτο και 

χρηζει αναλυσης. Γιατι απο τη μια, η Μαρια και η Σαρα,

ως bandidas, μου την κλεψαν την καρδια, με τα μαχαιρια, τα

πιστολια, τα δυνατα αλογα, τις ευστροφες ατακες και τον ορκο

συντροφικοτητας τους, ενω απο την αλλη με προβληματισε η εμμονη

στην απαραμιλλη θυληκοτητα τους, στην ετεροφυλοφιλια τους

και στη διαρκη παρουσια ενος αντρα ως προστατη (παπας), δασκαλο,

και τελος ως ισοροπιστη και παρτενερ στο διαγωνισμο για το 

ποια φιλαει καλυτερα. 

Εξαιρετικα υποπτη ειναι και η παρουσια

του επιστημονα ντεντεκτιβ απο τη νεα υορκη που με την 

εμφανιση του στο επαναστατημενο μεξικο βαζει τα πραγματα σε 

(νομιμη) ταξη και φερνει τη δικαιοσυνη. Το μεξικο εδω, οπως και η 

κολομβια, φερουν συμβολολισμους πρωτογονης ελευθεριας

αλλα και απειθαρχιας που φερνει θανατους και αδικια. Η λογικη ερχεται 

μεσω του ξανθου ντεντεκτιβ. Λογικη και δικαιοσυνη των οποιων ο ερχομος

υποκινειται απο την παρανομη δραση των δυο γυναικων.  

Παρουσα παντα και η οικογενεια, μεσω της μορφης ενος ισχυρου πατερα,

οσο και της θρησκειας, παπαδες, εκκλησιες κλπ και της 

αστυνομιας των ΗΠΑ, που παρουσιαζεται μεσω δικαιων και 

γενναιων ανδρων. Και μια υποβοσκουσα ταξικη συμφιλιωση

 καθως η μια bandida ειναι κορη τοπικου αρχοντα- μεγαλοιδιοκτητη

γης που την πουλαει στον κακο- και η αλλη κορη φτωχου αγροτη,

που δεν ξερει τιποτα αλλο απο chikens and horses.

Οχι τοσο συντηριτισμος αλλα δημοκρατικος

φιλελευθερισμος που δημιουργει ταυτοτητες μεσα στα πλαισια ενος

κανονιστικα παραδεδεγμενου πλαισιου. Και φαντασιακου επισης.

Γιατι θα μπορουσαμε να δουμε πισω απο αυτην την υποσχεση ατομικης

ελευθεριας την γοητεια του αδιανοητου. Του μη πραγματικα πραγματοποιησιμου.

Γιατι ποσες πραγματικα τυπισσες ξερουμε που να ειναι τοσο αψεγαδιαστα

επικυνδινες, ανικητες, κοινωνικα αποδεκτες;

Αλλα μιλαω για αμερικανικο, χολογουντιανο κινηματογραφο.

Δεν θα μπορουσα να προσδοκω μια αλλη μεγαλη αφηγηση

απο αυτην. Εξαλλου αυτο ακριβως ηθελα να δω. Μεγαλα ονοματα,

ευπεπτες επαναστασεις και θεαματικες επινοησεις. 

Και βρισκω πολυ απολαυστικες αυτες τις συναντησεις

καθως συναντω τις προσδοκιες και τα ιδανικα για την δομηση

του εαυτου, που μοιραζομαστε εξισου εγω, εσυ, οπως μια σκεψη 

αυτου του χαχα του ζιζεκ, που μας μιλησε για την ερημο του πραγματικου,

πως η πραγματικοτητα, λεει, μοιαζει τοσο περισσοτερο για πραγματικοτητα

οσο πιο πολυ μοιαζει με την τηλεοραση. 

Παρ'ολα αυτα εγω αγαπαω, i like a lot,

να παρακολουθω θεαματικες απομιμησεις

του πρωτοτυπου που ποτε δεν υλοποιηθηκε,

δυναμικων περσονων, που δεν βασανιζονται 

απο υπαρξιακα, πρωτα πυροβολανε και μετα

ρωτανε, ξεπερνανε τον πονο τους με βηματα 

μπροστα και χανονται ειτε μοναχικα, ειτε 

ανανεωνοντας την συντροφικοτητα τους, 

στο μεγαλα πληθη λατινοαμερικανικων

μεγαλουπολεων και αχανων ερημων.

Υποκυπτοντας αφοβα στον ωραιοποιητικο 

μηχανισμων αυτων των εικονων, εχοντας πληρη επιγνωση 

ή τουλαχιστον προσπαθωντας αδιαλλειπτα, 

να μην καταπινω αμασητα. 

αναλαμπη μετα το γουακαμολε

η κρυφη γοητεια της στενης σχεσης με ενα ζωο
ειναι αυτες οι στιγμες που αναδυεται το ζωικο,
το μη λογικα και ανθρωπινα κατηγοριοποιησιμο,
το μη λεκτικα προσδιορισιμο που
εμπεριεχει τις πιο απιθανες πιθανοτητες..

με τη νεα σαιζον ΄η επειδη μ'αρεσουν οι προγραμματισμενες εκδηλωσεις.

φθινοπωρο

και τωρα και για παντα.
ξερω ξερω αδημονω
κι αν ειναι να παρω θαρρος
απο τους φοβους μου
καλα θα εκανα να εκρυβα λογια
για τις μερες που σιγοκοντευουν.

και δεν ειναι το νερο που θα μας σωσει
αλλα η φωτια.
φωτια να καψει τους εξω και να
ζεστανει το μεσα.
το μεσα μας και το παντου.

κρατα με γερα
ολισθηρο εδαφος.

τι να φτασει;

μ'αρεσει να περπαταω την νυχτα μονη μου
κατι στο ημιφως θα ναι που κανει
τα παντα να φαινονται πιο καθαρα.

κατεβαινοντας την αλεξανδρας
νιωθω σαν το σπιτι μου,
τοσο ιδια ειναι τα τελευταια χρονια,
τα βηματα
οι μυρωδιες
οι ηχοι.

αλλα αποψε σε ολη τη δροσοπουλου
με ακολουθουσε ενα σφυριγμα
κι ολο γυριζα πισω
και καθε φορα σταματαγε.
στα πεντε βηματα ο τοπος
τρανταχτηκε, οι ακακιες κουνησαν ολες
μαζι τα κλαδια τους ριχνοντας
χιονι
χιονι
χιονι
ο δρομος ανοιξε στα δυο στα τρια
με τραβηξε ψηλα και
με ρουφηξε μεσα
ολο και πιο μεσα και
οσο επεφτα τοσο ανεβαινα
σαν να γινομουν ολακερη ενα αεροστατο
με το κεφαλι στραμενο στα εγκατα της υπαρξης.

επειτα βρεθηκα στο κρεβατι μου
χαζευοντας το ταβανι να ανασαινει
ολα να ανασαινουν και να παλλονται
σαν ανεμωνες και φυκια μελαγχολικα.
μα μια φωνη μου ελεγε
μη δινεις σημασια, θα περασει κι αυτο
ετσι
απλα
σαν να μην ακουμπησες ποτε γυμνο δερμα
σαν να μην ακουσες ποτε
ουτε ανασα
ουτε φωνη
ουτε σουρσιμο ακροδαχτυλων
στην πλατη σου.

δεν φτανει
τι να φτασει;
με τετοια ζεστη,
αλλες εποχες,
θα πλατσουριζαμε ολες μαζι σε μια παραλια
αλλα δεν μαθαμε ποτε να κολυμπαμε πολλες μαζι,
ουτε καν δυο δυο...

κι επειδη

τα ωραια ειναι ωραια
να μοιραζονται,
μια εικονα ισουται με χιλιες λεξεις
κλπ κλπ κλπ

sex is not the enemy

με το ενα ποδι εδω και το αλλο στο φεγγαρι

λινκ

για αρχη και για τελος
δεν εχω εμπνευση,θελω να παρω τα βουνα
βαρεθηκα βαρεθηκα βαρεθηκα.

πεθανε και η ειμι,
στη νορβηγια οι ναιτες ιπποτες συναντουν την ακροδεξια
για μια πιο π(φ)οιητ(ν)ικη απεικονιση
της πολιτικης πραγματικοτητας.

να παμε να παταμε χωμα με γυμνα ποδια
μπας και γειωθουμε συναισθηματικα
μπας και σταματησουν να τρεχουν ολα
σα δαιμονισμενα.
μπας και δαιμονιστουμε λιγο ποιοτικα εντελει.

κατι λες περι γεννετησιας ασυδοσιας
κι εγω κρυφα καταφασκω
σ' αυτες τις δυο λεξεις ξανα και ξανα
αναζητωντας ναρκισσιστικα λαιμαργα
να περικλυσω μεσα μου συμπαντικες συνομωσιες,
δερματικες ανατριχιλες υψηλης ταχυτητας
λαμπερες καταρρακτωδεις πτωσεις και ανυψωσεις.

ισως
απλα
χρειαζομαι
λιγο
παγωμενο
νερο
μεχρι
τα
γονατα.

ασυναρτησιες εν ωρα καυσωνα

Λιγη παγωμενη λεμοναδα;
Και αμιτα να ναι τη δουλεια της την κανει.
Ετσι κι αλλιως ολα σα λεμοναδα αμιτα μοιαζουν
τετοια λιωμενα μεσημερια.

Βαρεθηκα να δουλευω 9 ωρες και το αποτελεσμα
να μη μου φτανει ουτε για τα ναρκωτικα μου,
στο διαολο και η χασουρα σας.
Για τη δικια μου ρωτησε κανεις;

Οι γονεις μου μου στελνουν ντοματες
απο το νησι κι εγω σκεφτομαι,
ο καημενος ο βασιλιας κι αυτος για λιγες
ντοματες μυρωδατες το εχασε το κεφαλι του.

Τι να σου πω τωρα κι εσενα;
Ολα ειναι υγρα τετοιες ωρες,
υγρα και κολλωδη,
σαν κολπικα υγρα πριν την περιοδο.

Ολα σε κοκκινο και μπλε, 
κοκκινο και μπλε,
παρακαλω πολυ...

μια ιδεα για εξοδο απο την κριση

λινκ

στους γαμους του ουρανου και της κολασης

Τα παρτυ μου εχουν σωσει τη ζωη.

Θαραλλεες αποσιωπησεις συλλογικων αδιεξοδων, 

χαμογελα στο κενο, ιδρωτας, νερο, μεσα και εξω, και το φεγγαρι,

απαραιτητο συστατικο το φεγγαρι,

αλλιως με τι φως θα βλεπαμε η μια τον αλλο;

Καλο μου, αγορι,ναι εσυ με το μικροφωνο,

εισαι ομορφος και θλιμμενος.

Εισαι ομορφος γιατι εισαι θλιμμενος

ή εισαι θλιμμενος επειδη εισαι ομορφος;

Καλο μου κοριτσι, εσυ που χορευεις μπροστα μου,

λαμποκοπας απο τον ιδρωτα ή απο το φεγγαροφωτο;

Πως το διαχειριζεσαι τοσο φως;

Ποσο ομορφοι ειναι οι ανθρωποι οταν θελουν να συμβιωνουν.

Και ποσο ενοχλητικα τερατομορφοι οταν 

τσαλαπανε τα λεπτα μου ορια.

Λεπτα και αραχνουφαντα

κι αν δεν σου εριξα μπουνια ειναι για δυο λογους.

Επειδη γεννηθηκα κοριτσι που δεν εμαθε να 

διοχετευει την επιθετικοτητα του σωματικα

και

επειδη εμαθα να κριτικαρω ακριβως αυτο το 

συστημα διαχειρισης της επιθετικοτητας. 

Την επομενη φορα μπορει και να το κανω

και θα ειναι προσχεδιασμενο.

Θελω εναν ερωτα που θα ερθει ευκολα,

με μια κινηση απλη, σαν να χυνω ενα ποτηρι νερο

απο την ανοιχτη βεραντα χαιρετωντας ενα φιλο

που φευγει καβαλα στο μαυρο του αλογο. 

Σαν να αλληλοσυμπληρωνεις δημιουργωντας 

μουσικα χαλια,

χωρις σαφη αρχη, μεση και τελος,

χωρις μαχες πλανες, παραννοησεις, προστριβες.

Προστριβες σαρκινες και οδυνηρες,

μα τι αλλο; Πως αλλιως θα μου πεις;

Ειμαστε παμφαγα ζωα οι ανθρωποι...

Οι σκεψεις τρεχουν πολυ γρηγορα

τοσο γρηγορα που καληγουν στο τιποτα,

σαν το φασμα των χρωματων.

προπαγανδιστικο

ή μια πετρα για καθε ονειρο*

link



*φανζιν κεραμιδογατες

καλοκαιρι φαση

αυτη η ζεστη θα με αποτελειωσει,
θα με εξαυλωσει,
θα με αφανισει.

θα ηθελα να βρισκομαι καπου ξαπλωμενη
και διπλα μου να ρεει νερο πανω σε βρα(γ)xια.
να απλωνω το xερι και να αγγιζω αυτη την υφη,
αυτη τη μοναδικη υφη του υγρου σε κινηση.

οι ερωτικες συνευρεσεις της δευτερας
εθεσαν τα εσωτερικα μου υγρα σε κινηση,
σαν μια καταρα ευσεβης το πρωινο
μας βρηκε αμηxανες και ευxαριστημενους.

τωρα ερxεται η πανσεληνος κι εγω την περιμενω,
ας μου λες εσυ πως τα μαγεια γινονται
σε αλλες φασεις της σεληνης.
εγω την πανσεληνο θελω
να εμφανιζεται μετεωρη και επιτακτικη
σαν την απαντηση στο πρωταρxικο ερωτημα
που ποτε δεν θεσαμε.

the σeks has made me stupid

α, οι καταθλιψεις, το αγαπημενο μας σπορ.

δεν το ξερες οτι
οι μπαφοι,
το σεξ
και οι ανθρωποι

δρουν σαν πυροκροτητες;

ο καλιμπαν και η μαγισσα

καμια φορα μπαινεις στο δωματιο μου,
κατι τετοια ζεστα μεσημερια
που τα παντζουρια ειναι ελαφρως κλειστα,
να γλιτωσω τον θορυβο και τη σκονη.
μου φερνεις δωρα, νεκρα εντομα και
κομματια απο κοκαλα.
ειναι,λες, οτι απεμεινε απο τα κυνηγια σου

στις περα χωρες.

εγω, ακουω μουσικη, ισως tuχedomoon,

ισως κατι αργο απο doors, ισα να σπαει την 

μονοτονια των αμαξιων.

σε κοιταω και προσπαθω να καταλαβω

το πως της ανασας σου, το που της μορφης σου

σαν να ξεχαστηκαν οι ωρες στο κενο μεταξυ

συρμου και αποβαθρας.

το βραδυ λεω να αλλαξουμε θεσεις.

θα βγω εγω για κυνηγι αποψε,

πεταλουδες, φτερωτα αλογα και γυπαετοι.

στην επιστροφη θα περασω εξω απο το 

παραθυρο σου.

αν το βρω ανοιχτο, θα μπω

να μοιραστουμε τη λεια.

ενα δυο τρια. ξανα. με ρυθμο.

ααααααα,

τρεφω βαθια μεσα μου την αναγκη
να ξεσκισω τα σωθικα σου,
να μπω μεσα σου,
να καταβυθιστω σε αυτην την ατερμονη αβυσσο
που σε κανει τοσο γοητευτικο στα μικρα κοριτσακια.

We Carry

On

σιγα σιγα η κυριακη μεσουρανει σαν τρομαγμενη απορια*

οι σχεσεις μου λες,

οι σχεσεις θα μας ξεκανουν

και οι σχεσεις θα μας αναστησουν ξανα.

α,ρε μαρια, αν με παντρευσουν τοτε

που λαμπυριζαμε σαν κοκκοι αμμου

μεσα στο ασιντ τωρα μπορει και 

να ηταν αλλιως τα πραγματα.

τωρα σερνω μια λυπη

μα αγαπω τις φιλες μου.

με αγαπανε κι αυτες

κι ετσι περνανε οι μερες, οι νυχτες

τις οποιες κοιμομαστε μονες

γιατι ετσι και κανουμε να μοιραστουμε

το κρεβατι μας

δοντια κρυφα θα μας ξεσκισκουν τις σαρκες,

θα μεινουμε μισες,βουβες, 

αναδυομενες ξανα και ξανα σαν πλαστικες κουκλες

που τις πουλανε για φιλντισενιες.

οι σχεσεις που λες

ειναι αναποφυκτες

τοσο οσο και η απουσια τους.

οι αντρες, οι γυναικες,

ολα αυτα τα σμιξιματα

που ποιος ξερει τι αφηνουν

πανω στα μαξιλαρια, στα βραχια, στα ματια.

*

η εμπειρία αξίζει να βιωθεί

το πληκτρολογιο μου δεν εχει χ

παντως, να ξερεις, καλο μου αγορι,
πως εισαι πολυ ομορφο κοριτσακι.

το σκυλι μου μου γαργαλαει την πλατη
και σκεφτομαι λιγο απο σενα και
λιγο απο την απεργια.

πολυ απο την απεργια.
τη μερα.
τις μερες πολλες μαζειμενες
σε μια.
κομματια πολης απελευθερωμενα,
εποικισμενα απο αγριους
που ονειρευονται εναν κοσμο πιο σωστο.
οι επικυνδινοι
που τρομαζαν καποτε τον αγγελακα.

και εσυ ησουν εκει
και εσυ
και εσυ
και εσυ
και σε εχανα και σε εβρισκα
σε σημεια μαινομενα του κεντρου.

και χαμογελουσαμε
και ειχα δυναμη στα χερια και στα ποδια.
δυναμη στα ματια.

ο φουκο λεει,
η αντισταση ειναι κατι παραπανω
απο την ενσαρκωση ενος
ονοματος.
ειναι η διαρκης ενδυναμωση
περιθωριακων θεσεων.

θεσεων εκτος,
ελπιδες δημιουργικοτητας
υποσχεσεις συνδημιουργιας.

αιμα και σπερμα

καμια φορα το μουνι μου
μυριζει σαν σαλτσα με φρεσκια ντοματα,
τσιγαρισμενο κρεμμυδακι και βασιλικο.

ο ερωτας δεν ειναι λυση

Σκεψου,λεει, να ηταν οι πολυκατοικιες καραβια μεγαλα,
να ταξιδευουμε και να κοιταμε εξω απο τα παραθυρα- φινιστρινια
σκουρες παγωμενες θαλασσες.
Ποτε ποτε καποιος να πνιγεται.
Ποτε ποτε καποια να κολυμπαει.
Και ολο γυρω το νερο να γουργουριζει τα ονειρα μας,
ονειρα αναλαφρα, αυλα, αυπνα.

Που να εισαι οταν σε ψαχνω και γυρω βρισκω μονο
αμαξια, μηχανες και αγενη ταξι;
Που να εισαι οταν σε ψαχνω, σε ποιας αγαπης παλιας
την αγκαλια με ψηλαφεις;
Που να εισαι οταν κολυμπαω γυμνη στην πατησιων,
οταν τα σπλαχνα μου αδημονουν για λιγο οξυγονο
και ολο περναω και ξαναπερναω κατω απο το φινιστρινι σου,
δηθεν τυχαια,
δηθεν επειδη με εβγαλε ο δρομος,
κανοντας απλωτες, φυσωντας νερο σαν φαλαινα παροπλισμενη,
σαν δελφινι μουγκο και ξεχασμενο απο τον ερωτα
χρονια τωρα;

Ω, κι αυτη η κοινωνικη συνθηκη
που μας σταλαζει ζοφο μερα τη μερα.
Δεν μ'αφηνει να κοιμηθω.
Δεν μ'αφηνει να ξυπνησω.

Ο ερωτας δεν ειναι λυση,
η ηδονη ομως ειναι σταγονα πρωτης ταξης
για να ποτιζεις το παρελθον, το παρον και το μελλον..

4 ιουνιου

dogs liking my heart

see you

ασε με εμενα,
εγω ειμαι εγωκεντρικη και φυγοκεντρη.
πηγαινε εσυ ως το συνταγμα και
ενημερωσε με,
αν ειναι να γινει η επανασταση
να ετοιμαστω σιγα σιγα.

dp

αφτερ παρτυ

καπως ετσι το αναποφευκτο
της συναντησης,
της παρορμησης,

της ενοχης.

των ανθρωπων,

των συγγενων,

των εραστων,

των φιλων.

σαν τη βροχη το μαη,

τις αστραπες στο παρκο,

τα ματια της θαλασσες.

και τι να πω,

οταν οι αισθησεις γινονται πολλαπλες

τοτε ψαχνω το σωμα και τη διαισθηση

και βραδια βραδια

βρισκω εσενα

εσενα

εσενα..

ισως μεσα απο τα πολλα εσυ

ψηλαφισω καποτε τον εαυτο μου.

λοβοτομη σε ενα νησι στην ακρη του κοσμου

αχρηστες σχεσεις και μισαλλοδοξα ονειρα καπιταλιστικης νυκτος,

κατι σαν δοχειο νυκτος οι μερες που περνανε,

ακαταληπτα και νοσηρα.

γαμος, μαγαζι,ιδιοκτησια.

θελω να σας βαλω φωτια να ανεβω στη ταρατσα και να σας

βλεπω να καιγεστε, να λιωνετε και να εξαφανιζεστε σαν χαρτοπολεμος

ζαχαρωτος. 

βαρεθηκα

θελω να φυγω.

ισως και να φυγω αφου πρωτα κατουρησω γελωντας τρελαμενα

πανω στα στοματα σας που χασκουν ατερμονα, αποκαλειπτοντας,

οχι την αβυσσο, 

μα σαπισμενες ονειρωξεις και φυλλα που ποτε δεν τα πηρε ο ανεμος.

γιατι εδω ο ανεμος δεν φυσαει μονο στεκει απορημενος

τριβοντας τα ματια πανω απο την τοση ανοησια.

κι εγω; εγω που χρονια τωρα τρεφομαι απο αυτην την ανοησια 

και νιωθω τη γλιτσα της κολημενη στις πατουσες μου σαν βλεννα πλακουντα

πως μπορω να ξεφυγω;

να ξεφυγω μπας και ζησω λιγο, οσο προλαβαινω.

θα φυγω ξυπολυτη και αλουστη

κρατηστε τα παπουτσια που μου παιρνατε δωρο στις γιορτες και 

τα γενεθλια.

κρατηστε τα.τωρα πια δεν θα χω γενεθλια.

κανεις δεν θα χει. 

μονο οι λοβοτομημενοι θα γιορταζουν τα χρονια που περνουν.

περνα περνα η μελισσα χωρις τα μελισσοπουλα.

αυτα αναπολουν ακομα εναν δεκεμβρη, μια μεγαλη απεργια,

ενα παρτυ που φαγαμε πολλα ντρογκια και οι γλωσσες μας

παρασυρθηκαν αδημονουσες και λαγνες και τοσο ντροπαλα μουδιασμενες

τις επομενες μερες σαστισαν τοσο που δεν ξαναβγηκαν απο τα στοματα μας.

στοματα πηγαδια

καρδιες ουρανοι

στηθια φλεγομενα

ματια καταρτια.

το σκυλι μου κανει εμμετο. προσπαθω να του δωσω φασκομηλο να του περασει.

τι αλλο να κανει αραγε; μηπως το αρρωστησα εγω με τη δηλητηριασμενη μου διαθεση;

a..

να ελκεσαι και να εισαι αμελης

τι να γραψω;
ολα εδω ειναι ουρανος και οικογενειακες περιπτυξεις.
βουλιαζω και ανοιγομαι στραμμενη διαρκως προς
μια πανταχου απουσια της ουσιας.
διψαω σαν ψαρι στο βυθο και βρισκω μονο τσαι αρμενικο
και τσιγαρα που γδερνουν το λαιμο (ή το μυαλο) μου.
η ακαταμαχητη γοητεια μου με αφησε ορφανη μολις περασα την θαλασσα,
εμεινε να κρεμεται εσαε,ι ματαιωμενη, διπλα στο μικρο ποταμι
και σμηνος μελισσια την κυκλωνουν χωρις τσιμπηματα
για το καλως ηρθες.
τι να γραψω;
εδω εχει τραγουδια και κουβεντες αλλες.
δεν θελω να μιλαω αλλο. θελω να μοιριζω, να αγγιζω και να μπαινω μεσα.
να σπαραταραω πανω σου, να χανω την ανασα μου.
μα εγω γυρναω σε χωραφια κληρονομισιμα
αναζητωντας βοτανια ακατανομαστα.
η ιδιοκτησια ειναι δυστυχια,ρε
κι ετσι εχω μονο δεκα δαχτυλα να παταω πανω τους και να φτανω τα αστερια.
μ' ακουει κανεις;
αν πεθαινα τωρα πως θα ηταν το αυριο;
θα ειχες ακομα αυτια για να μην ακους τον κοσμο;
θα ειχες χερια για να μη με αγκαλιαζεις;
κι εγω που παντα εποθησα μια μερα να ταφω σε καποια θαλασσα βαθια,
στις μακρινες ινδιες
θα εχω ενα θανατο κοινο και θλιβερο πολυ
και μια κηδεια, σαν των πολλων ανθρωπων τις κηδειες.
επειδη ειναι κυριακη μεσημερι και χρονια τωρα με τυραναει αυτη η θλιψη
θα ακουω μονο αυτο το τραγουδι.
ξανα και ξανα.

σχετικα με το κοπερτι

ειμαι δυο ματια,
δυο μεγαλα ματια.

ειμαι δυο χερια.

δυο χερια και δυο ποδια.

αναμεσα τους το χαος.

μια μελαγχολια,

ενας μικρος θρηνος.

ειμαι οτι δεν λεω,

οτι δεν υπηρξα ποτε.

ειμαι ενα τσιγαρο απο

πιατσα του δρομου

και ενα κουτι σπιρτα.

ειμαι ενα αγγιγμα

μεσα σε μανιταρι,

η σεληνη με τις φασματικες

της ενορασεις.

δεν καταλαβαινουν οι ανθρωποι

ουτε κι εσυ, καλη μου φιλη

που κοιτας παντα 

τα αγορια στο στομα

να παρεις νοημα 

απο την αποκριση τους.

δεν θελω εκδρομες σε ζευγαρια.

θελω να γινω ενα καταραμενο τσακαλι

και να γυρναω στις παρυφες 

των ανθρωπων.

θα ηθελα να φτυσω στους ταφους σας

αν ημουν ενας καποιος συγγραφεας.

τωρα μονο ζεσταινω το αριστερο μου 

ποδι

στη θερμαστρα δωματιου.

με το αλλο 

αναβαλω επ αοριστον

να οραματιστω την, πανταχου παρουσα,

τελικη εκβαση.

τι σκατα με την ελληνικη κοινωνια

που οι γυναικες πρεπει να φροντιζουν τους αντρες;

οχι μονο τους δικους τους αλλα και των αλλωνων. 

πφφ

κι εγω βαφω τα νοιχια μου 

κοκινα

μπλε

μαυρα.

γινομαi γυναικα,

ξανα και ξανα,

ανολοκληρωτα και 

εκθαμβωτικα, 

σαν ψεμα. 

αν δεν ηταν χαραματα, στο κεντρο

της μεγαλης πολης

θα εβγαινα εξω να ουρλιαξω,

θα ανεβαινα στη σκεπη.

μετα θα σε εψαχνα στα δαση,

θα σκαρφαλωνα στην φωλια σου

και θα κοιμομουν, μια κουλουρα,

ακουμπωντας την κοιλια σου. 

τι παραξενα ζωα.

θα αγαπιομαστε κρυφα,

ωσπου να φυγω με τις καταιγιδες

γιατι ειμαι τσακαλι φυλλοβολο,

φιλασθενο και αποδημητικο.

μονο η κλασικη μουσικη 

με ηρεμει πια,

γιατι δεν μ'αγαπας

και δεν θα ρθεις να κανουμε ερωτα.

cause you can't buy a dildo in Texas..

εδω

ζουμε την τυρρανια των ικανων

να με βρεις τυχαια, σ'ενα παρτυ γενεθλιων.

να χει πολυ κοσμο και λιγο χωρο.

να κολλησουμε η μια πανω στον αλλο,

ακουμπωντας τις πλατες μας στο τοιχο

και να περασεις το χερι σου γυρω απο τη μεση μου.

τοτε εγω θα τρεξω στις σκαλες

θα με ακολουθησεις

θα βγουμε στο δρομο.

η νυχτα θα ειναι οπως παντα οδυνηρη

και η ανοιξη φετος ηρθε με κρυο.

ωραιο κρυο, ανθισμενο.

θα με κοιταξεις με τα μεγαλα σου ματια

τα μαυρα, τα φωτεινα

και θα σκορπισω αποτομα 

σε χιλιαδες μπουρμπουληθρες

αναληφθεισα στους ουρανους

εις τον αιωνα των αιωνων.

σκεψεις ημερας

νο 1. ο στρατος στη λιβυη, που σταλθηκε απο την ελληνικη κυβερνηση,

χρηματοδοτειται απο προγραμματα της ευρωπαικης ενωσης ή ειναι τα 

κομμενα επιδοματα ανεργιας, φοροι, αυξησεις εισητηριων κλπ κλπ

"θυσιες του ελληνικου λαου";

νο 2. που εισαι; δεν σε παιρνω τηλεφωνο, ουτε καν. επενδυω μονο

συναισθηματικα στον αχανη χωρο του διαδυκτιου.

νο 3. τι θα γινει επιτελους με τους συντροφους; ποτε θα παψουν να ειναι

τοσο ναρκισσιστικα προσδεδεμενοι στο, κυριαρχα δημιουργημενο και 

επιβεβλημενο, προτυπο του διαφωτιστικου υποκειμενου, του οποιου ο 

λογος του ισουται με το λογο του θεου;

οι λεξεις και τα πραγματα

κατι μου γραφεις για τις λεξεις κι εγω σκεφτομαι
το σωμα σου. την αισθηση που αφηνει στις ακρες

των δαχτυλων μου το δερμα σου. την μυρωδια σου

που μενει ωρες μετα κολλημενη μεσα στη μυτη μου.

τα ματια σου που απλωνονται παντου ανοιχτοι ουρανοι.

και ειναι ολα αυτα καταγεγραμενα σε λεξεις.

λεξεις ελλειπεις και πληρεις.

λεξεις πεζες και μεστες νοηματος.

και καπου εχεις δικιο και καπου αδικο.

και καπου θα ηθελα να μπορω να εχω δικες μου ολες

τις λεξεις του κοσμου και να παιζω μ' αυτες χαρουμενη

φτανοντας στην πηγη της γνωσης, στο κεντρο του 

κοσμου ολου.

οι λεξεις ειναι χαντρες, κανουν πραγματα, γεμιζουν 

αμηχανιες, προδιδουν μυστικα.

οι λεξεις επενδυουν τα σωματα και τα σωματα διαρκως 

τους ξεφευγουν κατρακυλωντας αδεξια, ανεμελα, τραυματικα,

απολαυστικα και μυστηρια. 

ευτυχως οι λεξεις φορες φορες σιωπουν και μας αφηνουν

ξεπνοες, διψασμενες για λιγη σαρκικοτητα ακομα..

φωνες απο το οιδιποδειο

ξερεις ποσα πραγματα κανουν οι ανθρωποι,
οταν εσυ βλεπεις τηλεοραση, μπαμπα;

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ

Ήταν κάποτε ένας εγωιστής γίγαντας που είχε ένα πανέμορφο κήπο. Όταν μια μέρα είδε ξένα παιδιά να παίζουν στον κήπο του τα έδιωξε με φωνές: «ο κήπος μου είναι κήπος μου και βάλτε καλά στο μυαλουδάκι σας πως δε σκοπεύω να αφήσω κανέναν να παίζει εδώ εκτός από τον εαυτό μου». Και μετά έχτισε ολόγυρα έναν πανύψηλο τοίχο και έβαλε μια πινακίδα: «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ». Όταν ήρθε η άνοιξη σε όλη τη γη ξεπρόβαλλαν μπουμπούκια και πουλιά. Μονάχα στον κήπο του εγωιστή δεν έλεγε να τελειώσει ο χειμώνας. Τα πουλιά δεν ήθελαν να κελαηδούν, τα λουλούδια να ανθίσουν. Κάποτε ένα μικρό λουλούδι έβγαλε το κεφάλι του από το χώμα αλλά είδε την πινακίδα λυπήθηκε και γλίστρησε πίσω ξανά. Οι μόνοι που χαίρονταν ήταν το Χιόνι, η Παγωνιά, ο Βοριάς και το Χαλάζι που χαλάσανε τα πάντα. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αργεί η άνοιξη» είπε ο γίγαντας. ‘Όμως στον κήπο του εγωιστή ποτέ δεν ήρθε πια Άνοιξη ούτε Καλοκαίρι, ήταν Χειμώνας μέχρι τη μέρα που ένα παιδάκι σκαρφάλωσε τον τοίχο και πήδηξε στην αυλή και έφερε την άνοιξη. Όταν ο γίγαντας το είδε αυτό γκρέμισε τον τοίχο και άφησε τα παιδιά ελεύθερα να παίζουν για πάντα.
Γιατί λοιπόν χτίζουμε φράχτη ολόγυρα από την χώρα μας και διώχνουμε τους ξένους (μετανάστες τους λέει ο μπαμπάς); Εγώ τους ξέρω ότι είναι καλοί, μας χτίσανε το σπίτι, δουλεύουν στον κήπο μας, παίζουμε με τα παιδιά τους, ο μπαμπάς δίνει φάρμακα στα άρρωστα μωρά τους. Να τον γκρεμίσουμε τον φράχτη όλοι μαζί για να ρθει η Άνοιξη.

Τηλέμαχος
Μαθητής τρίτης τάξης
10Ο Δημοτικό Ξάνθης

απο εδω

ερεβος κ ερωτας

μετά τη συνέλευση

διψάω για λίγη σαρκικότητα,

ωμή σάρκα πάνω στη σάρκα μου.

Το δάγκωμα, το άγγιγμα, τον ιδρώτα.

Γίνομαι τσακάλι και βγαίνω στους δρόμους,

φοράω μπουφάν, φούστες, παντελόνια.

Μυρίζω μα δε σε βρίσκω.

Και γυρνάω σπίτι αργά, όπου τρώω τις σάρκες μου,

νωχελικά και άηχα,

σαν τις κατσαρίδες που περπατάνε αργά

στον νεροχύτη της κουζίνας.

Τις βλέπει η συγκάτοικος, τις σκοτώνει

μα αηδιάζει.

Και η σάρκα γίνεται μικρή, σκληρή και μαύρη,

πετιέται στα σκουπίδια.

Τι αγαπάω τελικά;

Τι ποθώ;

Τι είναι ο έρωτας, άλλο από τον φόβο

του πετάγματος της σάρκας στα σκουπίδια;

Τα ναρκωτικά δρουν αργά και καταλυτικά

κι εγώ πράττω άρα υπάρχω.